Marina Losada Vicente. Madrugo por debaixo do necesario. Os ollos ábrense pensando en ti. Salgo a unha mañá escura e non percibo a frescura do luar nin escoito o saúdo dos paxaros ao meu paso. Cando entesto o camiño, callado de herbas que acotío me lamben os pés, penso se conterán restos doutros pasos. Non podendo contestarme, cubro o calzado con bolsas de plástico.
Agora as mans penduran duns brazos concentrados nas ordes recibidas. Non deixedes que toquen nada de nada. Nada de nada. Nin cousa. Nin persoa. Non deixedes que biquen a boca. Que xoguen co nariz. Que consolen os ollos. Mantédeas quedas, inertes, sólidas. Míroas e nelas estás ti.
Para abrir a porta do edificio, uso a chave como único elemento de forza, sen tocar no máis mínimo o aluminio cor natural. Deixo que a porta se peche pola súa propia forza, sen atreverme a mitigar o impacto. Faime tremer o golpe e nel retumbas ti.
Da mesma forma abro o meu despacho. Antes de nada, vou ao baño. Co cóbado acendo a luz. Co antebrazo, abro a billa. Lavo unhas mans de sobra lavadas, que non tocaron nada. Salgo do cuarto coas mans diante do peito, abertas, como tantas veces vin nas series facer antes de entrar en quirófano. Imaxino que me miras ti, cos teus ollos asombrados.
Diante do teclado, que onte deixei niquelado, cun trapo empapado de auga e lixivia ao quince por cento -non teño alcohol-, a primeira idea antes de que se ilumine a pantalla é para ti.
Non recibo clientes físicos, máis hoxe non boto de falta o seu tacto humano, a súa calor, as súas voces. Xa no me impresiona a incerteza toda que produce unha situación telemática ás veces indescifrables. A miña mente entende que todo se arranxará, aínda que esta mañá todo semelle patas para riba. A túa foto fixa, mirándome, é para o caso un bálsamo.
De regreso á casa, saco a lista da compra para os próximos sete días. Xa na tenda, móvome como un robot, collendo aquilo que é necesario e sen permitirme matinar entre unha marca ou outra, sen perder tempo. Procuro mirar aos ollos a quen me cruzo, e sorrío a unha caixeira profesional onde as haxa.
Na cama, cos ollos pechado, unha única imaxe. Se ti es capaz de vivir en sesenta metros cadrados, con ventás que só coñecen paredes de patios, conformada entre papá e mamá, eu podo con todo. E con máis. Débocho, Emma. Miña neta madrileña.
Bo dia. Tardo en contestar porque non fedello moito no móbil. Grazas pola atención Naty e Carmen. Lervos redobra a miña fe nas persoas, sobre todo nas mulleres, máis constructivas e menos belixerantes que os homes, segundo o meu parecer. O que me costa moito e confiar nos partidos políticos. Levo anos votando ao menos malo, incapaz de atopar a un que me mereza confianza. De ser sincera penso que non van a mudar en case nada, de non darlle un bo empurrón desde abaixo. Bicos.
Me encanta leerte Marina, pero hoy lo he hecho con cierta tristeza por recordar, una vez más, el mal que nos aqueja por esta terrible pandemia; que además se ha ensañado, sobre todo, con los mayores.- Y no conforme con eso, nos ha apartado de nuestros seres más queridos como son los hijos y nietos.
Mi situación no es de envidiar porque mi soledad es plena, ya que vivo sola. Y más acentuada porque desde el día 13 de marzo, me encuentro en “arresto domiciliario”, como le he apodado, el cual llevo con cierta resignación, aún siendo una persona de salir un día sí y otro también.
Gracias a Dios, todos estamos bien en la familia incluida una servidora que, aún siendo caldo de cultivo para el virus (por edad), sigo capeando a este “monstruo” lo mejor que puedo.
Para esas abuelas que con tanta asiduidad frecuentan esa cafetería, con una clientela tan selectiva y cordial- desde donde nos envían sus estupendos artículos-, que en cierto modo nos ayudan a liberarnos de esta situación que nos ha tocado vivir… Mi agradecimiento sincero de una que no escribe, pero que disfruta leyendo vuestros magníficos artículos.
Un enorme y virtual abrazo.
Non é tempo de botarse flores, pero ten por seguro que tanto os meus fillos como eu estamos facendo canto cabe nas nosas mans por prestar axuda. E non é cousa de agora pola circunstancia do coronaviros, senón que é algo que mamaron desde nenos; porque esa é a filosofía que aprendín na casa materna – a nosa avóa non tiña un chico, pero ela sempre raspaba de onde fose para axudar ó máis necesitado-. Para completar, o meu home era capaz de quedarse sen camisa por darlla a outro que a tivese máis rompida. E iso, por sorte, é contaxioso.
Oxalá que a pandemia que nos azouta lles dea un toque de atención aos que moven os fíos do mundo como si se tratara dunha marioneta, e deixan de pensar como faraóns: con eles non se van a levar nada.
Unha aperta ben forte, Marina.
Bo día: Certo, Carmen. Moi certo. Afortunadas de non ter o virus na casa. Nin situacións de tensión física ou emocional. Una estructura familiar compacta, aínda que todo se pode perder, alivia moito. A comunicación contínua cos teus, teléfono, ws, vídeos… difícil imaxinar a quen esté realmente soa. Ou a quen comparta casa con mala xente. Ou cunha enfermidade da que tan pouco se sabe. Sentilo non é suficiente. Debemos sentilo e tamén entender que estas circunstancias son para sacar o mellor de cada unha e de cada un e avivar o espíritu social, cívico, humanitario ante todo o que queda por vir. Saúde e sorte! Bicos
¡Qué bien expresas, querida Marina, y con qué sentimiento, el mal que está causando el maldito coronavirus. Es una delicia leerte.
Ya somos tres las abuelas -yo por duplicado- con un mismo pensamiento: entre nietos y bisnietos son doce mis preocupaciones. Pero los que me causan desazón son los más pequeños -2 y 9 años- que también viven en un espacio reducido, sin terraza siquiera, aunque con unas bonitas vistas que no creo les sirvan de mucho. Si al menos pudiesen bajar por turnos al parque de la urbanización… Pero tal como continúa el panorama en Madrid, mejor es soportar el enclaustramiento el tiempo que sea necesario.
Si lo pensamos un poco, no tenemos derecho a quejarnos: ¡cuántas familias sin recursos, parejas conflictivas con niños a su cargo, ancianos que viven solos, y otras muchas circunstancias, estarán pasándolo bastante peor!
No quiero pensar en las consecuencias económicas en las que pueda desembocar esta situación: lo primero es encontrar la manera de desembarazarnos de este “bicho malo”, como le llaman mis bisnietos.
Y ahora a mirar de nuevo los últimos vídeos que me enviaron. Me encanta.
Que tengas bonitos sueños.
Boa tarde: Ao neto de Rianxo metinno na escoita do paisaxe. É o primeiro que facemos cando dorme comigo. Abrir a ventá e saúdar aos paxaros, ao vento, ou silencio. Nos camiños facemos o mesmo. De tal forma, que pregunta por todo canto escoita, mesmo dentro da casa. El é que me axuda a que esta situación sexa máis fácil. Espero que pronto, pronto, biquemos ás nosas Emma, Magdalena! ou que polo menos poidan saír a dar un paseo unha hora por día. Bicos e saúde. Moitos!
Eu tamén pensó na miña neta Emma metidiña noutro espazo pequeño, agás que ela ten para donde ollar, póis polo menos teñen un balcón donde esparcirse un pouco.
Fai uns anos, un día que viñamos de coller amorotes ou amoras, despóis de pasar a aldea de Chacín donde hai unha insonoridade moi especial, díxome Emma: “Avoa, escoita o silencio”. Logo cada vez que pasaba por alí, acordábame das palabras da miña neta e parábame a escoitar aquela pausa do ruído tan agradable e especial.
Ahora, desde o confinamento volvo a oír ese mutismo co que ca falta da actividade nos sanciona, e aquilo que antes nos parecía unha regalía convertéuse nun pesadelo.
Esperemos que esto se acabe canto antes e que poidamos darlle moitos biquiños e abrazos efectivos e non virtuales ás nosas Emmas.
Saúde , moita saúda, querida Marina.