Marina Losada Vicente. -Non apures a teu tío, neno, non ves que mal anda, todo encollidiño polos gastados que ten os ósos?

-Entón o tío toma pouco leite, avoa?

-Cando era neno, non había! Xa cho dixen!

-Non había vacas?

-Demo de rapaz, non pararás de preguntar? E deixa de tirar del, que non pode máis o home, con tanto que lle doe o corpiño todo! Seguir lendo Paseando a artrose →

Marina Losada Vicente. Hai castelos difíciles de derrubar. Xaquín era un deses. Un cachimán. Atlético. Alto altísimo, ombros anchos, lombo recto, peito botado para diante… Un león paseando pola sabana. Unha besta perdoa vidas. Un animal de taberna ante o que retrocedías en calquera circunstancia, mesmo calado.

Berta era unha muller normal  á quen a idade empezaba a empurrar cara atrás, os pés grávidos de mais e as mans baleiras.

Seguir lendo Cachiman -home cachas- →

Marina Losada Vicente. Quixen convencelo de que o que declaraba como vendas, trimestre tras trimestre, non se sostiña. Menos do que pagaba de mercancías no mesmo período! Para que se dese de conta do seu erro, recomendeille anotar nun caderno os cartos da caixa diaria, en canto pechase a tenda de ultramarinos que tiña no baixo da casa. Seguir lendo Ultramarinos e balanceo →

Marina Losada Vicente. Propúxenlle, con total convicción, saír pola ventá. Pareceume do máis natural, estando como estabamos na planta baixa do edificio, cunhas paredes de pedra, anchas, que invitaban a ser cruzadas. De principio non lle pareceu mala idea… Seguir lendo Como saír do cuarto de arquivo →