Marina Losada Vicente. Escribir un texto para que ti o leas, para que digas, vaia, quizais… pode que si sexa para tanto, farta de que a voz non chegue. Trazar as liñas capaces de facer que te poñas no meu lugar e entendas por que pechei as portas todas. Reflectir como eran as cousas na casa, no silencio. Parágrafos nos que debuxe como me encollía. Frases que percorran o camiño da desintegración como persoa. Un proceso de redución das dimensións sólidas e non sólidas. Palabras que conformen o sentir, o sentirme, sendo a receptora nunha realidade na que te dobrega o desamparo. Ben, vouno intentar. Vou facerche sitio. Tentarei acomodo para ti. Que te sintas no meu corpo nas horas baixas da noite.
Xa ti sabes que as casas teñen portas, polo menos unha; na que entras, ten tres.
Imaxina que alguén chega á primeira porta, á da entrada, tarde e sen hora; e só con oír a chave te engurras. Considera que cando entra, só pensas en que veña ben. Ponte no caso de que non acertas, que non vén ben. Senta no meu sofá, vendo a tele. Respira a soidade absoluta nunha casa na que se berras, ninguén te escoita. Percibe o frío percorrendo o teu corpo, igual que se a porta deixase entrar, co home, a invernía toda e non tiveras cousa algunha para abrigarte. Entalado. Ensumido. Encólleste. De ser capaz, o corazón deixaría de latexar.
Pensa nunha burbulla na que te escondes, transparente como o cristal, cando o animal abre a segunda porta, a da sala e confirmas os pasos cambaleantes, a respiración axitada e sentes ese cheiro a taberna na caluga.
Pensa cantas palabras, menos bonitas, pode vomitar un corpo, cheo coma un odre, a piques de rebentar, enriba da tapadeira de váter que ti es para el. As frases que escoitas traspasan todo tipo de illante que foses capaz de construír. Repite as palabras todas. As de hoxe, as de onte, as de todo o mes. As de todo o ano. As de todos os anos. Se necesitas axuda, apunta a preferida: Puta merda.
Agora imaxina que vas para o cuarto, méteste na cama, na esquiniña mesma do colchón, enriba do largueiro, para non molestar. Apaga a luz. Tápate. Pecha os ollos. Escoita o silencio da noite. Intenta durmir. As pernas encrequenadas queren estirarse. Non es quen. Os brazos apertando no corpo. Non importa. Chama do sono. Chámao. O sono que che devolva a paz. Volve intentalo. Non penses noutra cousa. Necesitas durmir. Descansar. E acorda, agora mesmo, deitado na cama, acorda de que a casa ten tres portas. Caes xa na conta? Si. Aínda falta unha porta. A porta que está a piques de abrir a besta coa que estás casado, casada, para deitarse na cama na que amolece o teu corpo indefenso.
Ás veces pode ser menos cruel vivir nunha casa con tres portas que a realidade coa que te atopas ao saír dela. Aínda así, aínda sabendo que non se entenda, cando das o portazo definitivo, sabes que é para sempre. E que esa vitoria non cha pode quitar ninguén. Grazas, Magdalena. Bicos.
Fuerte y duro como la vida misma el texto que hoy nos muestras, Marina. Pero, al que le toque vivir semejante realidad debe de tener en cuenta que ella no es ningún tributo debido, ni una mucama para hacerle los caldos y espantar soledades, porque es mucho mejor contar la cantidad de soledad acumulada, pero tranquila, que aguantar la farsa de un buen actor de bulevar y verdugo de hogar.
Como la casa tiene tres puertas, debería hacer como el lechero judío de “El violinista en el tejado” que cuando fuera rico quería hacerse una mansión con una escalera para subir y otra para bajar.
Las puertas también son para entrar y para salir cuando la necesidad obliga.
Maná del cielo leerte, Marina.
Besiños palmeiráns.