Xerardo AgraFoxo. Cando o arcebispo francés Berenguel de Landoira recuperou a súa liberdade despois de estar 12 días detido nas escuras celas da catedral de Santiago, onde tivo que sacrificar un cabalo para matar a fame, dirixiuse ao Castelo da Rocha Branca e logo á fortaleza do Tapal de Noia, onde permaneceu tres meses -entre outubro de 1319 a xaneiro de 1320-. O autor da obra Gesta Berengarii de Landoria archiepiscopi Compostellani ou Hechos de Don Berenguel de Landoria, Arzobispo de Santiago, acontecemento narrado por un integrante do seu séquito, contou as decisións que tomou en Noia: Despois trasladouse á vila de Noia para descansar e celebrar o primeiro concilio que tivo cos seus clérigos e onde estableceu serias censuras contra os seus inimigos.

Grazas a este Real Privilexio, concedido pola Coroa a instancias do arcebispo Berenguel de Landoira, os cidadáns de Noia viron como por espazo de seis anos quedaron exentos de pagar certos tributos. Talvez a concesión se debía ao intento do prelado de gañar para a súa causa a poboación xudía que moraba dentro do casco antigo dende que o rei visigodo Sisebuto os obrigase a emigrar cara aos reinos cristiáns do norte.

Refuxiado no Castelo da Rocha

Nestas difíciles circunstancias refuxiouse durante trinta días no Castelo da Rocha. As negociacións entre os legados do arcebispo e os representantes dos procuradores composteláns proseguirían por espazo dunhas semanas. Nunha delas acordouse devolver a cidade ao arcebispo, pero con certas condicións. A última reunión celebrouse na Rocha Forte o 16 de setembro de 1320. A ela acudiron Alonso Suárez de Deza e dez representantes do concello de Santiago. Ningún deles esperaba que o prelado lles tendese unha celada criminal. As cabezas dos 11 burgueses roldarían polo chan. Entre os asasinados estaban os irmáns Fernán e Pedro Pérez de Andrade.