Marina Losada Vicente. Arrastrouna á aldea. Atrás o acomodo da cidade, onde todo acaía á man. De primeiro, a casa grande entretívoa poñendo visillos, tecendo tapetes. O home quería a xubilación para plantar leitugas e ela, que teimou en non ir, limitouse a un pequeno xardín na entrada. Atrás as amigas da partida, a misa dos domingos, o banco do parque cos netos, os comercios onde era tan apreciada, o cine de cando en vez. No horizonte, a procura da paz co home que amaba, que a convenceu de que, cunha casa grande, os fillos e os netos estarían presentes a cada paso. E estaban si, os domingos á mesa posta. Pero a semana ten sete días e cada día ten vinte e catro horas, máis agora, que se levantan ao alba, manía imposta.

            Pasou a depender da vontade do vello, si, do vello, que era unha funda azul e unha viseira. Deixou de levala á compra, e desapareceu a prometida tarde semanal na vila. A misa en vivo mudou na misa televisada que acaía mellor ao horario dos coellos. A peixeira aprendeu o camiño da súa porta, o panadeiro, unha furgoneta de conxelados. Os fillos mercaban para ela por internet as cousas máis diversas, incluso aquelas que nunca pedira.

            Limpar cristais; cortinados  que a pole, a terra, os paxaros obrigaban a descolgar a cada pouco; lámpadas a alturas inalcanzables e cuartos baleiros que ninguén enchía. O home, agora moreno obreiro, cheirando a cortello, sentaba á mesa sen lavarse, nin se desprender das botas enlamadas.

            Como para arranxar a casa venderan o piso, quedou pechada a retagarda. A filla que tanto a animara a ir co papá, non podía recibila, agás de visita tardía, porque tiña todos os cuartos ocupados, tamén o da galería, que agora era sala de música.

            Presa nunha realidade que non era a dela, caeu nunha depresión da que ninguén deu conta, agás unha amiga da infancias que a visitaba. Sempre fora lesbiana, e seguro que o seguía a ser, pero facía moito que non se acordaba.

            Cando o home se levantou o día de reis, xunto dos zapatos, atopou unha nota: Marcho a vivir con Lurditas.