Mochila incontinente

DtDqv4aWkAAgCvGMarina Losada Vicente. Cos anos, de tanto amorear, a memoria esvaece as certezas. Mestúraas. Confunde os lindes. Move os marcos. Atesoura aquelas que lle compracen. Cóidase das maliciosas. Goza dos logros. Máis todas están aí, á espera de seren rescatadas. Difícil baldeirar o contido, un alivio que raramente se dá de forma natural. Xa quixéramos. Quedarnos só con aqueles recordos que nos abren camiño a mellores días. Cara adiante. Pode darse no futuro, cunhas pastillas selectivas, mesmo mercar recordos doutras persoas, como se fai coa taxa do leite ou co cupo da sardiña, máis a día de hoxe viaxamos con esa mochila incontinente. Hai uns días caín na conta de que por iso escribo, na espera de que as persoas que me leades vos fagades con parte da carga, que arrastro desde os primeiros anos de vida. Porque eu son desas persoas que recordan o que as demais esquecen.

            Lembro o día en que me peiteei eu soa os periquitos. Gratuleime, moito antes de ver o aplauso nos adultos. Autoxestión. Madurez. De pouco valeu. As tesoiras, menosprezando o logro persoal, cortáronnos de vez unha tarde de inverno. Non chorei, máis gardei para dentro cada unha das bágoas, xunto coa impresión daquel frío de decembro no pescozo agora desabrigado, a intemperie como a nena que quedaba soa no camiño.

            Así entrei na puberdade, sen confesar. A suor daqueles pecados aparece agora nos poros proídos. As campás a repenicar minguaban, ata o murmurio, as queixas que non dei. Encadrada nunha estética de suxeitador de estómago e faixa case ortopédica, desfasada mesmo para aqueles anos, a gaiola era eu mesma. A miña mente só se atrevía a fantasiar coa maioría de idade, como se non pensase cumprir máis de vinte anos.

            Sen telo pretendido, a forza daquela rapaza, afogada na imposición, foi quen de ter  voz hoxe. O redobre daquel berro está aquí. Agora que son libre diante dun espello que non preciso, consegue dicirme, teimuda, que me desenrole do barco que me levou a onde quixo, sen fixar eu o rumbo. Podo deixar o temón nas súas mans. Mudaron as modas, os gustos, pero en esencia, está aquí a nena a que lle cravan os alfinetes no moño das festas, que só é quen de sorrir cando vai despeiteada.

            Sinto que lle debo unha reparación. En lugar diso, pídolle axuda para acadar que o neto e a neta sexan só o reflexo de si mesmos. En todo o que dependa de min.

2 comentarios en “Mochila incontinente

  1. A pregunta é que queixa terán as próximas xeracións de como foron criadas. Sen dúbida estamos cometendo erros que non vemos, ademais de todos aquelos dos que xa empezamos a ter conciencia.
    O meu libro está en fase de revisión normativa
    Limpar castelanismoe e correción ortográfica
    Casi está acabada. Grazas polo interese. Bicos Magdalena

  2. Como me doy por aludida, pues soy una de las muchas que te leen, sí, me hago cargo de lo pesada que a veces se hace esa carga de la mochila incontinente. Aveces, ahora, tengo que pensar en que día de la semana estamos, en cambio, me acuerdo perfectamente, igual que tú, cuando mi madre satisfaciendo el requerimiento de una sabionda vecina decidió cortar mis hermosas trenzas, porque, el vigoroso pelo que adornaba mi menuda faz, al contrario que a Sansón, me quitaba fuerzas y apetito, y mi madre con tal de que tuviese más ganas de comer, sería capaz de creerse que el descubrimiento de la esferidad del planeta lo había descubierto José Arcadio Buendía.

    Antes, el “mal de ojo” era algo terrible, ahora, simplemente le llamamos, conjuntivitis.

    Me alegro mucho de leerte siempre, Marina. Ya me contarás como va el libro.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *