Francisco Ant. Vidal Blanco. Hai anos, un compañeiro de clase levoume á súa casa, onde me chamou a atención un gravado de Dalí presidindo o salón. Cando aquel viu que me dirixía a miralo, faloume do que pagaran por el e do certificado de autenticidade que gardaban cos documentos máis importantes da familia, pero non soubo dicirme que pretendía dicir o autor con aqueles debuxos que parecían sacados dun pesadelo. O famoso anacronismo da película Titanic, en que un millonario leva consigo un cadro de Picasso, debería servir para que nos preguntásemos para quen é e para que serve a arte, se é adorno, investimento ou iso que alguén deu en chamar sentencia escrita con imaxes. Cando un coleccionista privado chega a pagar unha fortuna por unha obra que logo quedará vedada ó reto dos mortais, tamén cabe preguntarse se o artista traballa para quen pode mercala ou para quen pode admirala.

Ás veces non acertamos a entender que se merca nunha poxa de arte, cando nos asaltan as novas de obras vendidas por prezos astronómicos onde o poxador, por agochar ata agocha a súa identidade, como a de certo príncipe saudita capaz de pagar 450 millóns de dólares por un cadro de Leonardo da Vinci representando unha imaxe de Cristo para decorar o seu iate. Todo isto, e xa que vai de preguntas reflexivas, fainos dubidar de se debe ser ese o destino desa obra, se vai estar coidada e conservada adecuadamente, exposta en salóns onde as festas e as esmorgas se suceden día tras día e noite tras noite, sen restrición de tabaco, alcohol e o que se preste, á luz dos focos, das velas ou das apalpadelas. Sen contar o alto grado de humidade, salitre e cambios extremos de temperatura propios dun recinto así.

Xulio quítalle importancia a todo isto e dinos que aínda sendo tan común iso de confundir ós artistas con simples decoradores e as súas obras cunha inversión máis ou menos rendible no tempo, a arte, á fin, só é arte cando nos di algo e senón fica en simple adorno mellor ou peor coloreado.