Menciña moderna

coronavirus-1Domingo Regueira. Ghómes era inimigo da menciña moderna, odiaba a industria farmacéutica e tamén someterse á supremacía dos matasáns.

El dicía que os fármacos non curaban, senón que cronificaban a enfermidade.

—Home claro! Se te curan, acaban de te muxir.

E ía remendando as súas doenzas, con augardente, eucalipto, áloe vera e catro herbas que apañaba polos arredores.

Ocorreu un día almorzando, vendo “Los desayunos de TVE”, cando aparecen os bucaneiros Marhuenda, Inda, e outro que dicía que en política tamén había que tragar sapos.

El, que xa os tiña atravesados, atrofiado pola indixesta, idiotizante e patóxena facundia dos mercenarios larapetas, sen darse conta desapareceulle a culler.

Mira pá petrina. No chan. Pero, ao agacharse para mirar debaixo da faldra da “mesa camilla”, notou que non lle viraba o pescozo.

Sufocado, saíu en carreira marsupial choutando cara ao ambulatorio.

Sen chamar, metéuselle na consulta ao médico.

—Doutor… doutor… —dixo con voz metálica— desapareceume a culler mentres almorzaba…

E o médico, esquivo, contestoulle:

—E a min que me di. Búsquea!

—É que noto algo aquí, na gorxa!

O médico, indolente, meteulle o foque na boca e…, efectivamente, algo lle viu.

Aproveitando que tiña o fontaneiro reparando a cisterna, dille:

—Luís, tes aí uns alicates con pico de loro?

—Si, señor. Para que é?

—Vasme ter que facer unha intervención urxente antes de que a perdamos de vista. Non ves esa cousa metálica?

—Si, vexo —contesta Luís.

—Pois a ver se a pillas e tiras dela. Coidado co ghaliño.

—Coño! —dixo Luís, parece o mango dunha culler…

—A ver, póñase en posición de gárgola renacentista —dille Luís a Ghómes.

—Que é iso de gárgola? —inquire Ghómes.

—Que estire o pescozo se non quer que de paso lle tire as amígdalas!

O médico amárrao pola cintura; a enfermeira terma do médico, e… aí vén saíndo a culler.

UFF! QUE ALIVIO!

O médico pregúntalle ao fontaneiro:

—Luís, terás aí un trade?

—Teño, si señor.

—Pois faille un furado no mango para que a amarre cunha corda ao tazón do almorzo.

—Mellor cunha cadeíña —engadiu Ghómes.

 O médico, para facer o parte, preguntoulle o nome:

—Ghómes —apostilou ipso facto o intervido.

—Ghómes, que?… —interpela o doutor.

—Ghómes Péres, Antonio.

—No atopo. Voulle abrir unha ficha, e así aproveitamos para facerlle un recoñecemento.

E coa mesma, deixoullo a cargo de Maribel pra que lle fixese a revisión.

Miroulle  a tensión, a diabetes, o colesterol, pesouno, mediuno, e tamén lle dixo de mirar a próstata, pero cando lle puxeron a bata esquife, que non pechaba por detrás, foi cando se rebelou a seguir co programa de recoñecemento.

Vestiuse axiña, e renunciou a que lle fixesen máis probas, saíndo de alí, barruntando furibundo co labio levantado:

 —Entrei san, e saio con media ducia de enfermidades, e encima querían que desfilase con aquela bata. E se cadra esa tola enfermeira era capaz de subirme ao Facebook.

A culpa foi miña por vir aquí e non ir directo a un fontaneiro. Se me deixo ir, ata me fan a proba do “coronavirus”. Ollo ao piollo! “Una y no más”

7 comentarios en “Menciña moderna

  1. Mi querido amigo: En primer lugar, gracias por tu distinción para conmigo. Dicho esto, paso a comentar algunas de tus simpáticas y ocurrentes respuestas.

    No es mi fuerte el gallego, pero abusando de lo que a ciertas edades nos disculpan o permiten, me doy el gusto de escribirlo aunque sea metiéndolas, sin orden ni miramientos; pero que vosotros con vuestra cortesía, de galantes caballeros, sabréis disculparme.

    Mis historias al igual que las tuyas querido Mingucho, son el reflejo de lo que una ha vivido en sus años jóvenes. Quisiera aclarar que, “a historia da culler é actual e real”. Recuerdo otras muchas anécdotas de cuando una estaba en activo en el Hospital, donde he trabajado durante 34 años.- Muchas de ellas dignas de
    mención.- Y que en otra ocasión, con vuestro permiso, igual os cuento.- A propósito: ¡Cómo recuerdo aquellas funciones de títeres no Rueiro!

    Respecto a lo mucho que visitamos las consultas médicas…Debo decir que algunos, después de x años, acaban reponiéndole alguna que otra pieza, para seguir rodando y así pasar la ITV. Y a otros, extirpándole alguna de sus vísceras.- A mí ya me han extirpado algo, y no fueron precisamente las amígdalas, pero anduvieron cerca.- De ahí viene el que los humanos hoy día, como bien dices, no seamos tan auténticos por las piezas que nos extirpan, además de las que nos implantan.

    No era cuestión de ser un Cromañón o Neandertal, para comerme un entretcot. Eran dos hermosas carrilleras y de lo mas tierno. El motivo había sido que, con las prisas, llené mucho la boca- nada habitual en mi-, no es de clase. Ese fue el motivo.

    Mis disculpas por lo mucho que me he extendido. La culpa la tiene mi aprecio por ti.
    Un cariñoso abrazo.

  2. Querido Mingucho: No puedo menos que reírme con tus ocurrencias, con tus salidas que, en ocasiones, suelen ser verdades como templos; aunque no le gusten a todos, a pesar de ir adornadas con esas pinceladas de humor un tanto guasonas.

    No me hables de cucharas porque que si lo mío no fue una cuchara, poco menos, te cuento: Hace cosa de año y medio, viniendo de Santiago un poco apurada, me paré en la Puebla a comer en un Restaurante.- A mitad de la comida, vi que me había tragado un trozo de carne, que no iba para dentro ni para fuera, empezando a ahogarme.- Les pedí al dueño del local, me llevaran al Hospital do Barbanza, pero ante la situación tan desesperada, me dijeron que ir al Hospital no me daba tiempo, y al médico tampoco.-

    Viendo como la vida se me iba… O único que se me ocurrei, cando me vín de cheo antes da morte …, pedír unha culler para “empurrar” o anaco de carne que me quedara na gorxa.- Non había ningún médico alí; todo era manual porque o médico tampouco chegou a tempo, dada a gravidade do caso.

    Unha parella nova que estivo alí, foi o mellor médico, o mellor remedio. Ao principio a moza partiu, porque non tiña a forza do seu home- alí decateime da diferenza entre homes e mulleres, debido á súa forza física-, por iso cando empregou a forza bruta sobre min espremeime con toda a súa forza polo esternón…, e o anaco de carne saíu da miña gorxa coma unha bala. ¡Qué alivio!

    Aprovechando la consulta de Ghómes, el personaje de tu historia te diré que, en ocasiones, comparo las consultas de los galenos a un Supermercado: entras por uno o dos productos, y sales con 20. Pongo esta comparación, en función de lo que cuentas en tu artículo.

    E acabo comentando unha anécdota máis sobre o teu Ghómes que para empeorar a situación, a enfermeira díxolle que se puxese unha bata tan pequena, tan “esquife”, que nin sequera cabía no seu corpo.- Tengo que reconocer que me “esmendrello” de risa contigo

    Sigue escribiendo porque lo haces a cuenta gotas, y yo te echo de menos.
    Un abrazo desde este bello rincón donde “oteo” el mar, por la parte de atrás. Sin embargo tú, con solo abrir la puerta, lo tienes en casa.

    1. Distinguida Naty:

      A veces, danos reparo contar historias que parecen inverosímiles pero cando túa irmán fala do da chapa de cervexa que lle quedou atravesada, e a ti, o do entrecot, vexo que todo é posible.

      Cando viñan os títeres o Rueiro, recordo ó fakir “India Maghataba” que metía unha espada pola boca ata o puño, e para facelo máis difícil, metía o mango dunha escoba que a compañeira lle axudaba a tirar dela arrastrando flora e fauna intestinal deixando os condutos coma un pincel.

      Hoxe nos atragoamos con nada: unha tallada, unha culler ou unha espiña de faneca.

      Os neandertales non tiñan estes problemas. Non había restaurantes, pizzerías, farmacias nin cubertos e andaban todos crechos.

      Agora venche a murria, que ven a ser unha depuración natural, e vas correndo a clínica pa que cho paren cunhas píldoras de laboratorio.

      Así nos vai.

      Quén lle dera a un cromañón un entrecot coma o do teu restaurante!
      O que debías facer era ir a cociña e botarllo na tarteira o cociñeiro.

      Como xa comentei con Carmen, o ser humano autentico, está extinguido dende o invento de fármacos e vacinas.

      Unha aperta querida Naty:
      E sigue así con ese talante e bo humor.

  3. Menos mal que estás ahí para dejarnos tu toque de humor, querido Mingucho, a pesar de los momentos duros que estamos viviendo, al menos en Madrid. Aquí la cosa va de mal en peor: no acabamos de alcanzar el tan ansiado “pico” y la bajada se presagia muy dura.
    No veo los desayunos de la tele -por la mañana tengo bastante con la tarea doméstica, cuando no asisto a actividades fuera de casa-. Pero tragarse una cuchara me parece demasiado fuerte. ¡Menuda amplitud de “gorxa” debía de tener el tal Ghómes…!
    Una vez, durante una estancia en Cádiz, asistí como ayudante improvisada (¿o se dice ayudanta?) en la extracción de una chapa de cerveza que se había tragado un vecino. En este caso no hubo necesidad de acudir al fontanero: con el botiquín de urgencia nos las arreglamos mi marido y yo.
    Hace un rato me enviaron el chiste de un italiano que tenía tan completa la agenda con actividades virtuales, que ni siquiera podía dar hora a un amigo para charlar por teléfono. A mí me está sucediendo lo mismo: me falta tiempo para llevar a cabo la tarea que me he propuesto para este encierro, que no es precisamente trabajo virtual. Aunque, a la vista del panorama, algo podré hacer si no me pilla antes el condenado virus.
    Unha aperta dende lonxe.

    1. Querida Carmen:

      Vexo que non che sorprendeu moito o da culler, posto que xa tiñas a experiencia da chapa da cervexa; coido que a extracción tampouco debeu ser nada fácil pois se tragase a botella non quedaría mas remedio que coller un pau e botarlla pra abaixo.

      Con relación a faena doméstica, a min non me pasa o mesmo. Podía facer calquera cousa, limpar, pintar ou reparar algún electrodoméstico para logo tiralo en pezas a vasoira; pero como intúo que isto vai para largo e a apatía apoderase de un vamos deixando todo para cando entren as ganas.

      Eu o que máis sinto é que a xente morra sen confesar, e que aló estean aturrullados coma aquí nos hospitais e non reparen nas letanías, sermóns, novenas e hostias que levan papado, e o chegar alí os metan a empuxóns coma se foran de “Podemos”, herexes e “xudios do Castelo”.

      Cóidate Mary, porque este virus anda con gafas escuras e non leva a quen tiña que levar.

      A ver cando publicas os teus relatos do blog: “Palmeira lugar de encuentro” que son moi enxeñosos e amenos.

      Codazos dende a Praia dos Botes.

  4. Estes días, entradas así, agradécense noso Mingucho; pero Ghómes, oxe tamén agradecería a presenza dun médico mellor ca dun fontaneiro. Ca culler metida na gorxa tería o pescozo tan teso como para humillar a unha cegoña. Debía de ter bo saque para tragar tal cousa, pero si era tan renegado da menciña moderna e dos facultativos, igual facía coma aquel veciño noso que cando estaba moi maliño e a filla lle chamou ó médico, díxolle: “Que non entre o médico, que quero morrer de morte natural”.
    Moitos biquiños, noso, e a coidarse.

    1. Estimada Magda:
      Coido que os neandertais, homo sapiens, homo hábiles ou macho ibérico, que eran os verdadeiros seres humanos, na actualidade están extinguidos.
      Dende que a vacina e a alimentación transxénica entrou en nós, xamais volveremos a ser os mesmos.
      Ambiguos, lesbianas, pedófilos e idiotas, abandonamos ó homo “natural” sapiens.
      Somos coma computadoras, compostos de átomos, fotóns e protóns e como tal tamén nos atacan os virus, e por ese motivo deixarmos de ser humanos para converternos en homúnculos cobaias, vítimas de fármacos, vacinas e demais implantes que nos instalan no corpo: reparacións de cadeiras, xeonllos, dentes e demais micro-ferralla electrónica que lle metemos o corazón, e tubarias de drenaxe a órganos secretores da complicada fisioloxía cobaia.
      Desta maneira pasamos a ser ciborgs (metade humano e metade autómatas)coma o campechán.

      O home quería morrer o natural, renunciaba a ser un cliente das farmacéuticas, porque non é o mesmo, “durar máis, que vivir máis”
      Un bico dende o Eitón.
      P.D.: Coma sempre gústame a túa fluidez da linguaxe; axiña dominaras o galego como o fas no castelán.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *