Práctica de maxia

pexels-photo-3036397X. Ricardo Losada. Permitide que comece cunha advertencia, por se non son quen de controlar o ton deste texto. Nunca lle chamaría sensible a unha persoa porque trate ben a súa mascota ou porque se emocione coa inocencia dun neno. Nin a unha persoa que diga o que eu vou dicir agora. Que o domingo 26 de abril de 2020 vai ser un dos días que me queden gravados na miña memoria afectiva máis profunda, pois non creo que me esqueza nunca da impresión que me causou saír á terraza da miña casa e ver, despois de corenta e dous días, un neno paseando da man de súa nai, e recordar que os tres sobriños que teño de menos de tres anos, e que viven en pisos, tamén poderían facelo. E a emoción aínda foi máis grande porque se sumou o recordo de que o día anterior vira un documental sobre o coroavirus que remataba afirmando que os seres humanos levamos desde que aparecemos no planeta loitando contra os virus e nunca houbo un que, como especie, nos vencera.

     Mentres tal pensaba, aínda na terraza, e con varios nenos máis na rúa, veu a muller comentarme que meu sobriño mandara un wasap desde Madrid para dicir que Enma, a filla de dous anos, acababa de volver do primeiro paseo pola rúa en moito tempo, e o primeiro que dixo, entusiasmada, ao chegar á casa, foi Vin un autobús. Xa sei que é moi difícil saber que quere dicir unha nena desa idade cando, nesas circunstancias, di algo como iso, e non me vou meter neses complexos labirintos. Pero si podo dicir o primeiro que me pasou pola cabeza ao oílo. Que Enma perdera a memoria do mundo externo ao piso que habitaba antes do confinamento, e que todo ese mundo se esvaecera, por un mecanismo de defensa, no seu inconsciente. pexels-photo-385998As rosas, os tobogáns, as motos, os cans, os autobuses, a gardería, os outros nenos, adoptaran a mesma realidade que os dragóns, os debuxos animados ou os unicornios. Seres imaxinarios que só existían nos libros que lía ou nas películas que vía durante o confinamento. Vin un autobús, dito por Enma, significaba, no meu cerebro imbuído dunha enorme emoción, algo así como Os unicornios existen.

     E entón pensei o positiva que tamén podía ser esta dura experiencia para os nenos, e no tremendo erro que supón que sexan educados cada día da súa vida nun mundo no que o fantástico se fai realidade. Reis. Papá Noel. Santa Claus. Apalpador. Celebración de aniversarios nos colexios. Celebración de aniversario en locais especializados. Regalos por aprobar. Entroidos dirixidos. Xogos en carpas deseñadas por técnicos e políticos. Tempo libre con axenda de executivo. Día de… Día de… Día de… E educados, non para que eles teñan a experiencia do fantástico na realidade, senón para que teñan a experiencia da realidade dos adultos (non vaian coller un trauma, os pobres) no fantástico. E aí o deixei. Non quería seguir profundando nese tipo de pensamentos un día tan especial. Comezaba a sentir que era un tipo insensible.

5 comentarios en “Práctica de maxia

  1. Te advierto que tampoco he vuelto a salir ni pienso hacerlo. Si salí el primer día fue porque quería experimentar que no sufriría agorafobia, dado lo bien que me encuentro en casa. Por suerte vivo en una zona con amplios bulevares y las personas conocidas con las que me cruce nos saludamos de lejos.
    El bisnieto de mi historia es un niño. Precisamente después de escribirte estuve viendo algunos vídeos en los que mirábamos pasar el “ten”. Acabo de enviarle alguno a Magdalena que ha sido la que me ha dicho que habías contestado a mi comentario.
    Muchas gracias.

  2. Prezada Carmen:

    Eu non saín nada á rúa (só a tirar o lixo) desde o 13 de marzo. NOn sei se é porque quero chegar aos 2 meses; porque non quero ver os meus lugares habituais con máscaras, distancias de seguridade e regates para sortear o virus; porque teño síndrome de cabana (a miña muller aínda saíu menos) ou, simplemente, porque son bastante caseiro. Ou porque non quero dar un paseo pensando o que podo e o que non podo facer. Non o sei. O caso é que vou agardar a seguinte fase, e xa veremos se, en vez de síndrome da cabana, non teño síndrome de Estocolmo.

    A historia da túa bisneta é moi fermosa. E está moi ben ambientada.

    Unha forte aperta

  3. Querido profesor, posees una sensibilidad especial para definir el sentir de un niño en circunstancias como las que estamos viviendo… Si hasta a mí se me cayó el alma a los pies al salir ayer a la calle con mascarilla -y sombrero para ocultar el pelo que ya no puede disimular las entradas canosas- y ver a los demás de la misma guisa y hasta con guantes, a pesar del calor que hacía.
    Esta mañana al salir a dejar el desayuno a los pájaros del jardín me llamó la atención que no estuviese ninguno. En esta ocasión la ausencia de las aves no se debía al cambio de horario, pues lo cumplo a rajatabla. No era eso: de detrás de un arbusto surgió la figura de una niña seguida de la de su padre. Después aparecieron algunos niños más acompañados de mayores. Menos mal que el puñado de pan humedecido, con algunos añadidos, que estaba a punto de lanzar como reclamo, se quedó en mi mano y no acabó sobre la cabeza de alguno de los intrusos.
    Lo sentí por los pájaros al tiempo que me alegré de ver niños en un jardín que desde hace la tira de años sólo recibe la visita de los pájaros y del jardinero, a pesar de disponer de bancos, tobogán y un columpio para los más pequeños. Y también sentí nostalgia de no poder ver a mis bisnietos, sobre todo al de dos años con el que me encanta pasear los festivos cuando comemos en casa de mi nieta: le fascina ver pasar el Metro de superficie y podemos pasarnos los dos horas sentados en el andén. “¡Adiós, “ten”!”, dice cada vez que pasa uno. En nuestras salidas grabo vídeos que envío a los padres para que vean que estamos bien y pasándolo en grande. Son videos que después miro una y otra vez.
    Por eso no me extrañaría que lo primero que dijo mi bisnieto al salir a la calle fuese: “¡Adiós “ten”!”, saludando con el brazo.
    Bellos sueños

  4. Prezada Magdalena:

    Ás veces envexo a gran cantidade e variedade de experiencias que atesouras na túa memoria. Dáme a impresión de que a miña vida foi, é, demasiado sinxela e amable, e que carezo desas experiencias que nos fan realmente humanos e capaces de percibir en toda a súa fondura a vida. Creo que os da miña xeración, e posteriores, temos moito que agradecerlle ás vosas xeracións. Oxalá a túa Enma, e a súa xeración, o capten mellor do que o captamos nós, sempre tan ensimesmados.
    De aí a miña prevención con ser sensible na literatura. Non é máis que técnica.

    Unha aperta tamén para esa afortunada neta

  5. Efectivamente, querido profesor, Emma perdió la memoria del mundo exterior. Yo viví hace muchos años un confinamiento de tres meses. Con doce años pasé por un dolor insoportable que me provocó un cólico nefrítico. Bueno, para no ahondar más en el asunto solo diré que en esos tres meses los dos generosos ventanales de la habitación que me tenía recluida, me mostraban la pequeña plazuela que había en el centro de las siete casas que formaban nuestro bien avenido vecindario (incluida a do noso Mingucho) y eso era todo mi horizonte . Recuerdo que cuando pude salir, las calles me parecían anchas avenidas. Veía todo mucho más grande que antes del forzoso encierro.
    Hace unos días, cuando mi única nieta Emma me dijo muy eufórica que por fin iba a poder salir, le conté esta experiencia que ahora he referido.
    Hoy le preguntaré cual fue la suya.
    Creo igual que tú que para los niños quizás esta dura experiencia les haya servido para ver las cosas, no tan de cuento de hadas, y que a la par de lo lúdico existen rondando siempre algún que otro ogro de verdad.
    Unha aperta querido e sensible profesor.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *