Hipocondríaco

?????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????X. Ricardo Losada. Unha das cousas boas que me trouxo a crise do coroavirus foi decatarme de que teño mans. Antes usábaas acotío, pero da mesma forma automática e distante coa que uso o aparato dixestivo ou o corazón. Incluso ao principio da crise, cando as autoridades sanitarias recomendaban lavalas, pero vía con soberbia occidental a epidemia en China, limitábame a enxaboalas, un pouco máis de tempo, coa mesma desgana de sempre. Pero, desde que a epidemia se converteu en pandemia, e a pandemia en confinamento, e o confinamento na posibilidade de acabar na UCI dun hospital desbordado, lávoas oito ou dez veces ao día, percorrendo milimetricamente a súa orografía, iso si, en vez de lavalas como se lles estivese a pedir por favor que non acollesen o virus, lávoas co asañamento  (mesmo utilizo pedra pómez) dun asasino múltiple que non se conforma con matar a súa vítima.

     Si. Esta crise modificou a miña relación coas mans ata un punto que xa me comeza a preocupar. O outro día, por exemplo, relendo un libro, volvín atopar a famosa anécdota dunha conversa que tivera o filósofo alemán Martin Heidegger co tamén filósofo Karl Jaspers, na que este lle pregunta como é posible que estea a favor de que un home tan inculto como Hitler goberne Alemaña. Heidegger, que colaboraba co réxime nazi, responde: “A cultura non importa, Karl.15864532108698 Mira as súas marabillosas mans”. Sempre me pareceu unha contestación repulsiva, indigna, xa non dun filósofo, senón de calquera ser humano cun mínimo de sentido común, e síguemo parecendo, por suposto, pero esta vez non me limitei a lelo. Pechei o libro, accedín no móbil a YouTube, e vin un vídeo de Hitler fixándome nas súas mans.

     Pero a cousa non quedou aí. Ao día seguinte, pola mañá, mentres lavaba as mans, pensei nese episodio bíblico no que Poncio Pilatos, tras entregar a Xesús, lava as mans diante do pobo dicindo: Son inocente do sangue deste home xusto. E sabedes que pensei? Que o mesmo acabou dicindo Heidegger (Son inocente do sangue derramado por persoas xustas) cando se souberon as barbaridades cometidas polos nazis, pero que non sería o que diría eu, por moi xustos que fosen, se os coroavirus sangrasen.

3 comentarios en “Hipocondríaco

  1. Pues mira si hay casualidades, (o azares) que ahora al leer tu amable respuesta releí la mía para ver lo que tú has visto en ella, y lo único que vi fue esa “de” de desertación, en lugar de disertación. Te mandé al desierto en lugar ponerte en el lugar adecuado de tu maravilloso “hipocondríaco diserto”. Esa “de” de dedo magullado, seguro que me la metió Sigmund Freud para que tuviésemos en cuenta que realmente existe ese error.
    Graciñas polas tuas verbas, queridiño profesor, eu tamén te aprecio moito.
    Unha grande aperta.

  2. Benquerida Magdalena:

    Ofrécesnos outro relato digno de estar na presenteira desta cafetería, e non no almacén dos comentarios.
    É curioso a cantidade de casualidades e azares que pode traer unha ficción á nosa vida.

    Apertas rianxeiras

  3. Eu decateime onte de que teño dedos nas mans cando fun pechar a fiestra e por pouco deixo entre as duas follas o papiño do dedo índice. Quixen apartar a cortina e cerreina sen darme conta de que ese dáctil estaba donde non tiña que estar. Logo cando fun para a cama e me puxen a ler para desviar a dor da mente, no primeiro parágrafo lin esto: “y con las manos imbricadas fuertemente…” puxen o marcador na páxina, mirei para a miña e sacudín un pouco o dedo. Un pouquiño máis adiante leo: “urgó en sus propias ropas, luego buscó la mano de ella y le hizo una ofrenda”. Volvín a sacudir o dedo para darlle aire e continuei lendo. Unhas liñas máis abaixo esto outro: “Onán con su mano tenía una forma muy personal de abonar el campo” . Ahí xa non puden máis e pechei o libro. O crucigrama non me falaba de máns abonadoras e conseguín descífralo enteiro.
    Oxe á mañá, despóis de facerlle as curas ó meu papiño dactilar, negriño como se viñese de asinar a licenza do D.N.I , atópome ca orografía das túas mans as cales percorres con ensañamento máis de oito veces ao día con agua e xabón. Non, non pechei o ordenador, continuei lendo sen mirar para o dedo porque me gustou, gustoume moito a tua desertación hipocondríaca.
    Moitos biquiños palmeiráns, querido profesor.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *