Fidel Vidal. “Cando deixa de haber guerras? O Orleanesado ocupárono os celtas, os xermanos, os romanos (…), os vándalos, os alanos, os francos, os normandos, os ingleses, os alemáns, os americanos”. Así comeza As neves de antano (A ocupación americana), de Pascal Quignard (Círculo de lectores, 1997), nunha prosa exquisita e pulcra, na que navegan á par datas históricas e vidas íntimas. Vai de amores de mocidade, de frustracións, de confrontacións e de mudanzas. Da emancipación de Patrick Carrion, un turiferario con aspiracións a batería de banda de jazz da súa vila natal, Meung-sur-Loire, na que tamén vive a súa namorada Marie-José Vire. Todo acontece durante a ocupación americana, situación que vai transformar os gustos e os valores dunha sociedade. Mesmo o esforzo de falar inglés, un “inglés macarrónico”.

Aos dezasete anos Patrick ficou sorprendido ter saído da infancia. “Foi un descubrimento”. “Todo se volveu linguaxe” (p. 41). Na base americana descubre o jazz: “Nunca imaxinara que a música puidera ser iso: unha tristeza feita corpo, un vínculo inmediato que asociaba no acto os que tocaban e os que escoitaban, como se formaran parte dun só corpo” (…) “unha forma de vivir máis intensa” (p. 46). Entón entran en xogo a moza Trudy e o sarxento Wilbur a interferiren na relación de Marie-José e Patrick. Este falando dos grandes temas “durante horas”: “o mal, Deus, o amor, a paz, o romanticismo, a bondade”, e Marie-José -en contra dos exames finais-, de “vivir a vida”: “Quero unha vida, non unha nota”. Trudy trae de América os seus cantantes favoritos, Buddy Holly, Elvis Presley, Paul Anka; e Wilbur ofrece cartóns de tabaco e pezas para ir montando unha boa batería.

Son os comezos da droga, cando ninguén sabía que é a droga (p. 55) e da aparición de novos apóstolos, Charlie Parker, Miles Davis; dos cigarros con filtro, Chesterfield, Vice-Roy, Lucky Strik, L.M.; dos primeiros televisores con pantallas raiadas. “Por primeira vez uns mercaderes disfrazados de militares falábanlle á terra enteira. Era a derradeira invasión” (p.66). A vila de Meung cítase nas guías turísticas por tres lugares que hai que visitar: “a casa na que o poeta escribiu O poema da Rosa, a ponte que Juana de Arco volveu arrebatarlle ao exército inglés, e o cárcere onde estivo encerrado François Villon” (p. 53), un bohemio do século XV que conta coa honra de ser considerado como o primeiro poeta maldito. “Villon, Rimbaud, Faulkner, protexíanse: era a mesma revolución interior” (p.87). Si, si, pero, “os alemáns, os americanos, os rusos, é moito para un pobo tan pequeno”, quéixase o tío Vire (p. 121).

A paixón polo jazz de Patrick choca coas ideas do seu pai. “Existen outras músicas na terra. Existe O Mesías de Haendel. Existe Camille Saint-Säens. Existe o canto dos paxaros”, comenta o pai. Patrick responde: “Papá, eu non son ti” (p. 70). Velaquí a pregunta:“Por que aprenderon a lingua do ocupante, por que se afixeron aos seus valores, por que adoptaron os seus gustos, o seu cine, os seus libros, a súa música?” (p.106). Un compoñente do grupo, ”Rydell” -como esixía que o chamasen, á americana-, pianista e primeiro en drogarse, chegou coñecelos ben. Un día, bébedo, voceaba: “Me cago na conquista do Oeste. Me cago na bomba LittleBoy, nos Ford, nos Chevrolet, no racismo, en Wall Street, nos edificios de moitos pisos” (p. 106). Onde están as neves de antano? “Hai outras músicas ademais desas que se cren que están vivas, dixo o seu pai amosando unha fotografía de Juan Sebastian Bach”. ”Os mortos non me interesan, replicou Patrick” (p. 147). En canto cumpre os dezaoito anos P. C. marcha de Meung ao mesmo tempo que os americanos levantaban a base.