Fidel Vidal. -As manchas da camisa eran de prebe.
-E que me dis do coitelo na man, e das marcas no pescozo?
-O mozo viña de cortar o pan e de apañar aforcados.
-Pois ao defunto craváronlle un no pescozo.
-O coitelo estaba limpo.
-Lavaríao despois de o matar.
-Non lle deu tempo.
-E as manchas da camisa?
-Xa se dixo que eran de salsa, dunha allada, ou de tomate como nas películas.
-Sinto mágoa da moza. O defunto era o seu amante.
-E as rabuñadas do morto serían produto da paixón. Así o insinuaron as autoridades.
-Ao noivo da rapaza cegárono os celos. Tamén amosaba rabuños.
-Pero non foi el quen o matou. As feridas superficiais eran de andar nas silveiras.
-Daquela quen o matou?
-Matouno a moza.
-Estás seguro do que dis?
-Acaba de se entregar na comisaría.
-Ou toleou ou maltratábaa.
-Nin toleou nin a maltrataba ninguén, ningún dos dous, nin o noivo nin o amante.
-Ela é unha boa rapaza. Apaixonada, iso si, pero boa.
-Moi boa.
-Seica vos gusta a nena. Pero sábese a causa que a levou cometer tal crime?
-Segundo as falas confesou que o matou por celos?
-Por celos?
-Ao parecer o amante púñalle os cornos.
-Ai, Señor, preguemos como o santo Agostiño: “Dáme castidade, pero aínda non”.
Non lles quedaba outro remedio. Vin, e con moita claridade, que rima con amizade. Saúde.
Decía Diaz Plaja, que hubo una pareja que estaba segura de que ninguno de los dos era adúltero. Se llamaban Adán y Eva.
“Dáme castidade, pero aínda non”.
Buenísimo remate.
Y concluyo con una paradoja : Cierra los ojos y verás.
Castos biquiños, admirado e querido Fidel.