A rotonda cadrada

mateoFidel Vidal. O irresoluble problema de xeometría definida como cuadratura do círculo adoita usarse cando nos referimos a algo imposible, a unha ilusión propia de testas tocadas polo fantástico. Mais ninguén se ocupou do que poderiamos denominar “circulatura do cadrado”, da redondez ou circularidade do cadrado. Talvez porque o círculo goza de prestixio no mundo das mitoloxías. Representa o ciclo da vida, a integridade, a perfección orixinal. Velaí en forma de roda como símbolo da enerxía sol, nas aureolas dos santos, ou no propio Deus como un inmenso circo con centro en todas partes. Segundo Platón é a imaxe móbil da eternidade inamovible.

Era importante meter na cabeza das persoas a valoración e, senón adoración si un respecto polo círculo, guía e referencia da vida. Un personaxe singularísimo da non menos singular obra de Gonçalo M. Tavares (Matteo perdeu o emprego, “Holzberg e a segunda rotunda”, Porto Editora, 2010), encadeado por rigorosa orde alfabética ao resto dos participantes, Holzberg, foi quen de montar un proxecto para conseguir tal proposta. Este arquitecto, “artesão do invisíbel”, estaba disposto para certo tipo de estrañas experiencias sensorias, por exemplo, asistir ao cinema cos ollos cerrados, como se fose cego, e facer el as imaxes evocadas polo son. Este construtor de decenas de rotondas, fascinado polo circular, polo circulo, como “forma central de todas as mitologias”, levouno “mesmo a perverter a forma, fazendo uma rotunda, se asssim a pode chamar, quadrada”. O milagre da rotonda cadrada.

Malia o sinal de tránsito explícito, indicando a presenza dunha rotonda cadrada, “os automóveis por diversas vezes, batiam contra os vértices do passeio, furando pneus, quebrando para-choques, etc. A partir de certa altura, os carros conhecedores daquela ameaça geométrica rodeavan o quadrado, fazendo un trajecto em circunferência en redor de uma rotunda imaginária”. “Esse circular en redor de uma rotunda –que de facto não existia- fazia, segundo Holzberg, com que os condutores assimilassem a verdadeira importáncia do círculo”. Velaí a redondez do cadrado, a circunferencia interiorizada ao redor do cadrado.

5 comentarios en “A rotonda cadrada

  1. Que lo había resuelto, lo creía él. ¿Estaba en lo cierto…? Lo que siento es no haber continuado indagando por mi cuenta, aunque sólo fuese como regalo póstumo . Pero en aquellos momentos me sentía perdida en la gran ciudad con una serie de cargas sobre mis hombros. Hoy no dudo que hubiese llegado hasta el final (sin pandemia, claro); pero ¿valdría la pena si ya otro había dado con la solución?
    Saludos.

  2. Querido Fidel:
    Tenía un tío médico -vivía en Riveira- que estaba plenamente convencido de haber encontrado solución al teorema de Fermat. Parece que una revista científica alemana estaba dispuesta a publicar su trabajo siempre que lo refrendase una autoridad académica. Con ese fin vino a Madrid muy ilusionado. Le dejamos el trabajo a un catedrático de la Complutense, a ver si podía hacer algo, y en ese tiempo se murió mi tío, y también el catedrático durante un veraneo en Vigo. No averigüé nada más sobre el tema. Años más tarde leí en algún sitio que un inglés había logrado encontrar solución al teorema. Me acordé de mi tío y sentí tristeza.
    A mi tío lo recuerdo siempre pegado a una calculadora que muy bien pudiera ser pieza de museo.
    Después de leer tu artículo al menos tengo claro de donde viene la expresión “me ha quedado redondo”.
    Felices sueños.

    1. Unha mágoa esa perda do teu tío que resolveu o teorema de Fermat. Así son as cousas na nosa casa, que deixamos de lado a quen deberiamos coidar. Polo visto non atopou o académico que o avalase. Hai certos catedrátos merecedores de cate(s) drá(s)ticos. Eses si -e nunca mellor traído-, que as teñen (as bolas) cadradas.
      Saúde e moi bos días, querida Carmen.

  3. Querido Fidel:
    Hoy te contesto fuera de mi habitual hora. Son las cinco de la tarde, (que es una hora muy taurina ) y por cierto, el coso taurino es como una gigantesca rotonda. No lo hice por la mañana porque fui al cementerio a refrescar un poquito las flores, y por cierto, nuestro camposanto es un gran cuadrado en donde cabe el redondel de ese gran coso.
    El cementerio y la plaza de toros están metidos en este redondo planeta, ( que no sé por qué le llaman planeta si es redondo ).
    Y ahora, en estos momentos, me estoy acordando del rey Arturo donde reunía en torno a la mesa de la Tabla Redonda diseñada por el mago Merlín, a sus caballeros para que todos pudieran instalarse democráticamente sin sitiales preferentes.

    ¡ Ay, querido Fidel cuántas tonterías digo ! Discúlpame. Tu entrada merece un comentario apropiado a tu artículo pero, de donde no hay, no se puede sacar.

    ¡ LOGRA CASILLAS ALLÍ SACAR GOL ! ¿o merecerá un pAlItrOqUE igual que yo ?

    Castos biquiños, querido Fidel.

    1. As cinco da tarde, hora taurina e seica do té no Reino Unido, e das respostas a este Café da nosa palmeirana Magdalena. Que non volva suceder! Aínda que desta vez parece que a escusa está ben xustificada, sexa por respecto aos defuntiños. Unha aperta. Rotundas rotondas en cada traxecto polas nosas estradas, un alarde de pericia para os conductores.
      Saúde para todos, mesmo para o pAqUIdErmO que vai xantar SOPAS E SAPOS.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *