Na fronteira

20201129_135621María Xesús Blanco. Nove da mañá. Nove graos. Primeiro día de vacacións. Hai quen goza durmindo ata as tantas. Eu non. Érgome cedo, preparo café e saio a camiñar. Ás veces levo a cámara. Gústame pousar a mirada en carreiros silenciosos e en estradas illadas que se cruzan. Tamén en sendeiros anegados de xeada que abren ronseis pola espesura do monte. Parar e observar. Axustar a escala de brancos para filtrar o feixe de luz. Sempre hai algún detalle. Non importa que fixeras o percorrido unha e outra vez. Hoxe a estela dun avión artella unha paisaxe diáfana. Impoñente. Despois de moitos abrentes de chuvia a mañá anuncia un sol de decembro xeitoso. Non coma a última vez que estiven. Incapaz de gobernar o paraugas. O día avanza decidido pero o meu ánimo necesita algo máis. E mentres camiño polo cemento penso no fría que debe estar a auga. Como a primeira vez que viñeras a verme. Tamén era decembro e quedaras fascinado por esta paisaxe. É un luxo camiñar por  beirarrúas que miran ao mar, dixeras. A estas alturas é imprescindíbel atesourar recordos para non regresar ao punto de partida. E mentres sinto o nordés na miña cara como unha caricia non deixo de mirar ao fronte neste tempo estraño. De súpeto o olor a salitre é tan denso que sinto cóxegas nas enxivas, nos bordes da lingua. Regulo o diafragma e disparo. E déixome engaiolar, outra vez, por este lugar situado na fronteira.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *