Encarna Pego. Todas as cousas da infancia, grandes ao meu ollo de nena, semellan agora minguadas. Non sucede así co olmo que fun visitar a Cobelo despois de varias décadas. Agardaba a miña visita. Recibiume gallardo e riseiro. A súa ledicia era tan intensa coma a miña emoción.
A fonte de Cobelo, flanqueada polos olmos, era moi concorrida por mulleres con caldeiros polo día, e lugar de segredos e promesas pola noite. Agora está anovada con asento e escaleiras de pedra e varanda de metal. Hai no arredor uns bancos de madeira co nome da escola-obradoiro que restaurou o recinto.
A carón hai varios carballos, que os arroupan coa súa danza abaneados polo vento, facendo máis levadeira a soidade da fonte desde que chega a auga á billa das nosas casas.
Volverei de cando en cando polos camiños da infancia, para acariñar outra vez as árbores que me permiten seguir sendo aquela nena.
Que recordos, verdade ?
Eu tamén son moi proclive a emocionarme con pequenas cousas.
Fas moi ben deixar por escrito estos pensamentos para que así se salven do esquecemento.
Unha aperta palmeirana con moito cariño, Encarna.