Fidel Vidal. Publicada baixo o pseudónimo de Lou Delvig, Días sen fame (Anagrama, 2001) é a primeira novela de Delphine De Vigan. Nela relata, nunha sorte de confesión catártica, a loita que mantén contra si mesma, contra o seu corpo, contra a imaxe imposible. Trátase dunha obra autobiográfica, a crúa historia dunha rapaza que sufre de anorexia. “Todo sucedeu paulatinamente. Até chegar a iso”. “Até que o frío invadiu o seu corpo, inimaxinable. Un frío que lle anunciaba o final e que tiña que elixir entre vivir ou morrer”. Contada en terceira e en primeira persoa, unhas veces ela e outras Laure. “A delgadeza como un grito”. “Un saco de ósos nunha cama de hospital, iso é o que é. Nin máis nin menos”. A ganancia en peso, en gramos, implica intensos esforzos e moita disciplina. Dia a día e aos poucos, até que lle retiran a sonda do nariz. Para alcanzar esa meta terá que aprender a comer, aprender a vivir. “O problema é tragar”, “Tragar”, o que ou a quen? “A anorexia mental revela un problema de relación coa nai, unha inversión de papeis, pode lerse en todas as revistas femininas”. Deixa caer unha análise da causalidade en relación á mala vida que levou cos seus pais. “Polo momento só lle consta unha cousa: quería facerlles dano, ferilos no máis fondo, talvez destruílos. Ao seu pai e a súa nai. Que non se vaian de rositas. Velenosos ambos”.
De pé perde o equilibrio e sentada dóenlle as cachas. Crávanselle os osos na pel. E amósase especialmente agradecida ao doutor Brunel polo seu empeño e axuda. Grazas ao terapeuta foi capaz de pór en marcha a súa recuperación. “Aínda agora, transcorridos os anos e ao pracer de vivir que recobrou, dio cando se refire ao tema: el salvoume a vida”. O hospital supón un refuxio, á vez acolledor e curador, mais a vida, a verdadeira vida á que ten que enfrontarse, segue a estar fóra.
Prezado Fidel:
Souben de preto o que significa vivir cunha filla anoréxica: unha amiga doutra amiga miña invitounos a comer na súa casa sin me dicir ninguén que tiña unha filla anoréxica. Como a rapaza se comportaba dun xeito estraño diante do prato de ensalada que lle serviron, ademáis de desaparecer da mesa a cada momento, físenlle unha pregunta pensando que andaba mal da barriga; e de seguido sentín que a súa nai soltabame unha patada por debaixo da mesa deixándome sen saber que facer.
Máis tarde, sen ela diante, quedou todo claro. Parece ser que a nena comenzou coa anorexia como resultado da separación dos seus pais, o que daquela era algo impensable. Co tempo chegou a curarse. Foi un proceso de curación longo no que un fillo da miña amiga tivo moito que ver, aínda que a moza acabou casando con outro.
Noutra ocasión coidín que unha rapaza de pouco máis de quince anos era unha velliña vestida coa roupa da sua neta. Estaba case tan deteriorada como a xove da novela que tan ben reseñas.
Bonitos sonos.
Unha mágoa, prezada Carmen, teres que asistir a cadros clínicos tan desacougantes como ver unha rapaza nos ósos, e en ocasións cunha estampa enganosa pola hiperactividade que se empeñan en demostrar. Unha mágoa de enfermidade, difícil de curar e mesmo de aliviar, dadas as características sociofamiliares e individuais que a acompañan. Como intúe Magdalena, un libro triste pero de final feliz. De non ser así a obra non vería a luz.
Saúde.
Boas tardes, Fidel:
Antes de marchar para poñela vacuna deixeiche un par de letras que, ao envialas fuxiron como alma que leva o demo. Agora vin a mirar se apareceran e, nin caste.
Decíache máis ou menos, que a novela “Días sin hambre” polo resume que fas dela me parecía un pouco triste. Tamén che comentaba que acabo de ler “La letra escarlata” e con ela pasoume unha cousa rara. O argumento para mín era durísimo, pero estaba tan ben escrita que disfrutei léndoa a pesar de ser tan forte.
Agora xa te deixo porque xa hai quen está esperando polo seu té das cinco.
Moitos castos biquiños, querido Fidel.
La letra escarlata, un clásico. Parabéns pola vacina. Fortecasta aperta e saúde, prezada e atenta Magdaldena.