Mauricia Ces Quintáns. Inverno. Nubeiros, sol e chuvascos intermitentes. Día do señor do ano cal, domingo. É mester cumprir co obrigado precepto eclesiástico normativo. Despois do aseo matinal, trala coidadosa elección da vestimenta e o calzado adecuados ademais dos correspondentes adobíos, sae da casa coa gabardina e o paraugas aberto. Son as 11,15. Chuvisca.
Atravesa a estrada para situarse na dirección indicada polo Código de circulación, en sentido contrario á marcha do tránsito de vehículos. A igrexa non queda lonxe. Aproximadamente 300 m., pero leva présa. A Misa é ás 11:30. Non chega a tempo para coller sitio.
Na beirarrúa, o can, de pouca monta pero de moito ruído, encara con ela, acurrálaa e impídelle avanzar con fortes e persistentes ladridos. O desacostumado comportamento do cadelo déixaa paralizada un intre, mais, reposta do primeiro susto, recuperado do dominio da situación, inclínase, arrabeada, para reprocharlle a conduta e abrir camiño: “pero ti que raio tes, que che pasa¡¡?? Mira que levo presa, que vou para a Misa¡¡ Saca do medio que vou chegar tarde, que che dou co paraugas que te deixo quedar no sitio¡¡”. E, para afirmar a ameaza, érguese, co paraugas pechado no alto.
Calou. Naquel instante ficou no sitio.
A desdentada Parca estaba agardándoa naquela beirarrúa. Seguro que foi nunha encrucillada.
Como iba para cumprir co primeiro Mandamento, supoño que o Señor llo tería en conta, xa coñeces aquilo de “Deus escribe recto con renglóns tortos”. Tamén lle aforrou un traballo aos tanatoestéticos póis xa iba preparadiña.
Hai pontes festivas e pontes luctuosas, non sei como calificar esta morte, porque morrer sen un enterarse, é máis ben unha festa.
Un bico, querida Mauri.
Confiemos Nel, que escribe recto, porque o que é eu non dou no cravo.
Para facilitar o tránsito, que a escuchimizada nos colla preparadiños e apuntados na Sta. Lucía, con dereito a unha boa mortalla. Sempre nos encontra.
Apertas, Magadalena.