Fidel Vidal. Dar con esta obra causou en min fonda emoción e unha sensación de tenrura. Trátase de do libro de Miguel Hernández 2 cuentos. A editorial Palas Atenea de Madrid presentou en 1988 unha edición numerada en dous volumes, como un díptico. O primeiro vén asinado por José Carlos Rovira baixo o título Últimas ausencias para un neno (Algunhas notas a dous contos traducidos por Miguel Hernández) no que, ademais de reproducir os contos, fai unha análise comparativa coa poética de Hernández; e o segundo volume é un exemplar en edición facsímile dos “2 cuentos”, “inéditos, traducidos e ilustrados por Miguel Hernández”.
Dos cuentos para Manolillo (para cuando sepa leer), escrito nunha coidada caligrafía fai de portada antes de entrar ao texto. O primeiro conto, O poldro escuro, para ler antes de durmir, nel o poldro, cabalgando, cabalgando, vai recollendo cantas criaturas atopa polo camiño -unha nena, un can branco, unha gatiña, un esquío gris, etc-, até chegar á Gran Cidade do Soño, onde non hai pena/ nin dor! O segundo, O coelliño, é un canto á busca e á loita pola liberdade.
Nunha carta de decembro de 1941 dirixida a Josefina, súa esposa, desde a prisión de Alacante, Miguel Hernández dille que se fai mal día non vaia velo, “o médico díxome onte que debera esperar dous ou tres días. Pero eu quero ver o meu fillo e a miña filla e darlle ao primeiro un cabalo e un libro con dous contos que lle traducín do inglés”.
Paga a pena reproducir estas palabras de Josefina Manresa: “Ao terminar a comunicación quixo darlle el pola súa man o libro ao neno e non o deixaron, como era o seu desexo. Así dicíamo nunha tarxeta. Un garda colleullo, e pasoumo a min. Cando o cativo soubo ler, fíxeno dono do libro, pero a súa lectura facíao chorar ao acordarse do seu pai. Aí están os borróns das bágoas que calan as súas páxinas” (Recordos da viúva de Miguel Hernández, 1980).
Moitas grazas por preguntar, Fidel. Si, de momento todo vai ben. E outras tantas, polos estupendos anagramas. Son adicta a eles.
Que cantos castos biquiños fan falta para deixaren de ser castos ? Cando deixe de ser MODOSA e sucumba á promiscuidade de SODOMA.
Outro puñadiño de castos da Castro.
Bos días, Fidel:
Onte non puden lerte porque o oculista do Barbanza cargoulle a man a esas gotas amarelas que teñen a función de deixar a pupila do ollo tan redonda como cando Selene está na fase de plenilunio, e amoloume o día.
Comezas a entrada dicindo que che causou fonda emoción o libro “Dos cuentos para Manolito” . Non tiven o pracer de ler esa obra, pero cando un poeta nos di : “Tanto dolor se agrupa en mi costado que por doler, me duele hasta el aliento ” a emoción e a tenrura, xa está asegurada.
Ai, Fidel ! que sería das palabras sen o silencio? E da escrita sen o branco da páxina?
Esa palabra escrita, o verbo silencioso.
Perdoa que che roube do teu libro esas fermosísimas líneas.
Parabéns, Fidel. “A culpa do pai” é unha xoia. Fixéchesme ler polas mañás (cousa que non acostumo a facer) porque había que ter a mente desperta.
É unha obra IDEAL para ser LEÍDA. (se poño “lida” non me sale o anagrama, e unha faltiña máis…)
Moitos castos biquiños.
Son dous contiños traducidos do inglés polo poeta. A historia é ben triste e desoladora pero aí está. Si que é molesto andar pola vida coas pupilas dilatadas. Supoño, Magdalena, que todo iría ben no oculista.
No caso dos ollos midriáticos a obra, de a ter LIDA, sería estilo DALI.
Cantos castos biquiños fan falta para deixaren de ser castos?
Apertas e saúde.