Marina Losada Vicente. Unha das cousas que máis o preocupou, desde que enfermou, foi que eu tivese unha saúde de ferro. Moito porfiou con iso! Mesmo preguntou a que idade morreran papá Santiago e a avoa Pepa. Levábame doce anos, razón suficiente para estar seguro de que ía ter saúde para coidalo ata o último alento, pero non, eu tiña que estar sa máis aló del mesmo.

Cada vez que o visitaba o médico, que nos últimos meses viña a miúdo, pedíalle a don Ramón que me botase unha ollada. Se me notaba desmellorada, a súa enfermidade requiría moitos coidados, reclamaba que me dese algún reconstituínte. Eu comía os mellores filetes e os peixes más frescos. Para min o leite acabado de saír da vaca, antes de que pasase o do camión e a rebaixásemos. Se os ovos escaseaban, pasaba el sen eles, non eu. Total, dicía, este meu corpo non ten remedio.

Un día, cando a morte asentara nos seus ollos, coa confianza que este xa lle tiña e dándose conta de que a miña saúde lle levaba o sentido, don Ramón preguntoulle a que viña tanto coidarme, se quería asegurar misas e rezos, flores na súa sepultura ou se era para que eu vise logrados os castiñeiros plantados no souto vello, xa que non deixaba fillos para velos.

-O da sindical agraria obrigoume a pagar a vellez -repúxolle- sabendo que eu non ía ter saúde para desfrutala. Pois aí lle queda á miña viúva, que cobrará por min unha morea de anos!