Inés Otero. Despois de traballar durante corenta anos como director de teatro –onde realizou numerosas montaxes de pezas dramáticas de Luigi Pirandello, Eugene Ionesco, T. S. Elliot ou Samuel Beckett– e ser produtor e guionista de series para a RAI,  Andrea Camilleri (Porto Empedocle, 1925)  acadou o éxito no mundo da literatura cando, despois dos fracasos das novelas Il corso delle cose (1978) e Un filo di fumo (1980), publicou La staglione della caccia e dous anos máis tarde La forma dell´aqua, onde aparecía por primeira vez o comisario Montalbano, do que xa leva publicadas sobre as súas pescudas máis de 30 obras en diferentes idiomas.

A cor do sol (Os misterios do Caravaggio) –traducida ao luso para Bertrand Editora por Jessica Falconi– é unha obra orixinal dentro da produción deste sabio siciliano. O protagonista é o mesmo Andrea Camilleri que, durante unha visita á cidade de Siracusa no ano 2004 para asistir á representación dunha traxedia clásica, recibe dun estraño personaxe –Carlo– un encargo que o deixa apalermado. A súa muller, unha profesora de Historia da Arte, acubillara na súa casa antes de morrer uns manuscritos de Michelángelo Merisi, Caravaggio. Algo realmente insólito porque o controvertido pintor nunca fora recoñecido polos seus escritos. Cando Camillleri le estes diarios  –“mestura de sombras e alucinaçoes”–  para demostrar a súa autenticidade intúe que están tecidos con habilidade para exculparse das súas violentas accións, entre elas, o asasinato que realizara en Roma no ano 1606. Entón coñecemos os aspectos máis relevantes da súa vida en Malta, Siracusa, Messina e Palermo, así coma os misterios que caracterizaron a súa arte. Pero cando Camilleri intenta localizar a Carlo, o propietario dos “papéis do Caravaggio”, para solicitar autorización para publicalos, atópase cunha inesperada descuberta.

Curiosa e emocionante.