Gonzalo Trasbach. Pontes co diaño. Encontros con Ignacio Castro, editado polo pequeno selo santiagués Edicións Corsàrias, é un libro de entrevistas co filósofo, profesor, crítico de arte e axitador cultural compostelán. Entrevistas que transcorren polos camiños máis diversos, dende as novas tecnoloxías ao turismo, dende Os Soprano ata o conflito de Ucraína. Estruturado nunha ducia de conversas ordenadas segundo as datas nas que se realizaron, en tempos e estilos moi diferentes, o mínimo común denominador do volume consiste en desentrañar toda a complexidade que nos arrodea para captar algo que non cambia de década a década, de século a século.

O fío que co que se calceta todo o percorrido é unha mirada incómoda, unha crítica nada compracente do mundo contemporáneo e do capitalismo dominante, entendidos coma estrutura integral de organización da existencia. En tal sentido, trátase dun libro agresivo e provocador, aínda que cun algún destelo de humor. Sobre todo, Pontes co diaño intenta espertar a este mundo adurmiñado na conexión perpetua. Castro busca sendeiros de enlace cunha tradición antiga para pensar o “aquí e agora”, interpretando o presente doutro xeito. É unha tentativa de pensar a simplicidade que se agocha trala trama complexa que nos envolve.

Atopamos aquí unha aguda crítica do sectarismo mundial contemporáneo, a intención de perforar a codia das nosas proteccións e chegar a un eido onde brincar sen redes protectoras. Pontes co diaño é unha furiosa mirada sobre o noso racismo latente, iso que case todos pensamos pero do que só se fala libremente, sen cancelas, nalgún raro intre de tempo. Fronte ao consumismo, á conexión permanente e ás consignas dos medios, Castro aposta por buscar relacións afirmativas coa terra, coa sombra, coa negatividade que por todas partes arredamos.

Ademais, o libro amosa simpatía polas culturas exteriores, pois a metáfora do exterior é entendida como expresión da intimidade máis fonda de cada vida. Neste sentido, Pontes co diaño é tamén unha “invitación” irónica a fracasar, pois Castro entende que non hai vida nin corazón sen fracaso. A bendición dos traumas é a que nos fai máis mozos.

O diaño que se nomea no titulo, e co que se busca establecer pontes, non é a figura do mal encarnado fronte a un ben adorado, Deus ou a Democracia. Non se trata diso. O libro de Castro alude tanto á índole individual de cadaquén coma ao lado escuro do real. Neste punto, non se trataría de esmagar a doenza, xa que na confrontación o que se reprime xurdiría logo de xeito letal noutro punto. Non se trata tanto diso coma de abrazar o mal, de apertalo para levantar unha obra, para darlle unha forma intelixible.

En suma, Castro mostra aquí que, para conservar o que paga a pena, hai que ser radical e subversivo. Neste sentido achégase a conservadores incómodos coma Pasolini, Nietzsche ou John Berger.