Gonzalo Trasbach. Na madrugada do 3 de xullo o 1969, Brian Jones, o fundador dos aínda moi celebrados, odiados ou amados, Rolling Stones, apareceu morto, afogado na piscina da súa casa, mentres os seus compañeiros de banda, da cal fora expulsado polos seus problemas coas drogas, atopábanse nun estudio de gravación. Os Stones tiñan previsto ofrecer dous días despois en Hyde Park un concerto gratuíto. En vez de aprazalo, as súas satánicas maxestades (agora aborrecíbeis maxestades) presentaron a ocasión para realizar unha homenaxe ao falecido. Ademais, era unha magnífica oportunidade para presentar en sociedade o home que viña ocupar o seu sitio no grupo: Mick Taylor, virtuoso guitarrista que estaba avalado por curtirse nas filas dos Bluesbreakers de John Mayall.
En calquera caso, aqueles eran tempos nos que os Rolling aínda eran espíritos irreverentes, dispostos a rachar con toda clase de límites permitidos –no citado concerto, Jagger apareceu cunha especie de minisaia sobre un pantalón cinguido para interpretar Honky Tonk Women, que era un adianto do seu último disco dese mesmo ano. O paso do tempo, non obstante, esmagou ese ímpeto xuvenil para deixar paso a unha xigantesca multinacional interesada en pouco máis que conseguir beneficios. Construtores dunha obra brillante nos sesenta e boa parte dos setenta, cando aínda era una banda branca do sur de Londres fascinada polo vello blues, derivaron logo a erixirse nos principais domadores do gran circo do rock, piratas exiliados en luxosas mansións da costa Azul francesa, pero, iso si, sempre vendendo esa imaxe de ser os máis grandes demos da escena roqueira (os bad boys) de todos os tempos. O estereotipo da historia da música moderna estaba servido case dende o seu debut: os Beatles eran hixiénicos e elegantes; os Stones, antiestéticos e langráns. Os Beatles levaban unha melena aseada; os Stones lucían unha mirada retadora.
A carreira para acadar tal estatus fabricárona a base de escándalos e detencións. No tocante a Jones, podemos sinalar que o 12 de febreiro do 1966 foi detido por posesión de drogas e liberado previo pagamento dunha fianza de 50 libras. O 31 de outubro dese mesmo ano foi condenado a pagar unha multa de mil libras e sentenciado a nove meses de cárcere. Tanto suceso con repercusión pública marcou a súa traxectoria. As cadeas e pantocazos que se escoitan na gravación de We Love You eran significativas. Talvez máis sensíbel que Jagger e Richards, Jones non puido afrontar tanta tensión. Globalmente cansado aos 25 anos (nacera o 26 de febreiro do 42) foi detido dúas veces máis no 1968 e internado en diversos hospitais. Xa a piques do colapso, o 9 de xuño do 1969 comunicouse a súa separación do grupo. O 3 de xullo, Brian formulou a súa despedida definitiva: apareceu morto flotando na piscina da súa casa de Cotchford Farm, Hartfield (Inglaterra). Aínda que a súa morte cerraba unha demoledora páxina na historia dos Stones, non era nin sería a última. O día do seu enterro, na súa lápida figuraba esta lenda: <Non me xulguedes con demasiada severidade>.
Como o que queremos é lembrar a memoria dun Brian Jones que resultou ser unha peza clave na primeira etapa dos Rolling, entendemos que a mellor maneira de facelo é repasar moi por enriba os principais discos nos que participou activamente o malogrado guitarrista.
Aftermath (1966). Contén dúas cancións superpopulares: Under My Tumb e a marabillosa Paint It Black, onde Brain brilla tocando o sitar e os teclados. Aquí reina unha atmosfera moi romántica, pero moi lonxe da enfermiza que alenta en Lady Jane.
Between The Buttons (1967), álbum coroado con dúas xemas inesquecíbeis de pop barroco: Let’s Spende The Night Together e Ruby Tuesday.
Their Satanic Majesties Request (1967). Baixo o mando de Brian Jones, as dúas starlets do grupo apostan neste disco pola psicodelia. O álbum medra sobre pedras preciosas como She’s A Reimbow, 2000 Light Years From Home ou a enigmática In Another Land, que interpreta Bill Wyman.
Beggars Banquet (1968). Talvez o máis prodixioso traballo da banda británica e que os confirmaba como os bichos máis demoníacos do rock. Contén un repertorio encabezado pola formidable Sympaty For The Devil e pechado polo himno urbano Street Fighting Man. Neste está incluído outro dos seus temas máis emblemáticos: Jumpin’ Jack Flash.
Let It Bleed (1969). Primeiro longa duración xa sen Brian Jones. Sobre unha paisaxe inquietante discorre un traballo de marcado carácter country e blues rural. Logo virían Sticky Fingers (1971) e Exile On Main Street (1972), tras os cales empezaría a historia da súa interminable decadencia.