Antón Riveiro Coello. A humidade sobe polo seu corpo coma unha lingua fría e instálalle no peito un tremor, a tráxica alegría da neve. É a primeira vez. O neno achega á fiestra o abraio dos seus ollos e embaza o cristal remendado co seu alento de pan. A luz miúda da lámpada nimba o seu cabelo espeluxado e enmárcao coma nunha vitrina imperfecta. O silencio da madrugada engana os lobos, que se internan con confianza en territorio alleo. O neno espreita o sixilo das pisadas sobre a neve e introduce as siluetas no seu medo. Treme de emoción. É consciente de que está a asistir a algo moi semellante a un soño e sente a necesidade de berrar para que todos esperten e comproben que esa imaxe non é unha visión alucinada. Pero non o fai. Fica cravado na noite e no contraste dos lobos na neve, que se moven coma formas ou sombras inquietas. Son un par de minutos de marabilla e el parece a única testemuña desa revelación. O privilexio manteno absorto durante ese tempo até que ve que os lobos se funden de novo na escuridade e xa todo é o desexo dun recordo fantasmagórico. Déitase coa imaxe tatuada na memoria e cae nun soño ateigado de folerpas que o cobren todo.

Ao día seguinte, pola mañá, espértao o rebulicio dos seus irmáns diante do manto branco que borrou a praza, e el fica na cama, alleo a esa ledicia de descuberta. Sabe que ninguén lle crerá que, de noite, viu unha manda de lobos xusto por fronte da casa, no mesmo centro da vila. Así que garda para si o segredo e volve durmir.