Carlos Mosteiro. Confesarse autor de literatura infantil en principio debera ser irrelevante. Pero non o é. A literatura infantil  foi nas súas orixes auxiliar da pedagoxía. Durante moito tempo nin sequera se considerou “verdadeira” literatura e os seus autores raramente foron vistos como “verdadeiros” escritores, máis alá de declaracións paternalistas e condescendentes.  Só se lles pedía que fosen exemplares. Os nenos non precisaban de alimento literario posto que non tiñan, dicíase, criterio estético. En consecuencia a literatura infantil nace unida ao “xuízo adulto”, só declarado prexuízo nos últimos anos.

 Hai algún tempo oínlle dicir a Marilar Aleixandre que unha editora lle puxera reparos a un texto seu porque o consideraba “demasiado literario”. Claro, é o defecto da literatura: demasiado literaria. Só nos queda o espazo da contención e boísmo. Así que, xa postos, poderiamos converter a bruxa antropófoga de Hansel e Gretel nunha bruxa alternativo-vexetariana. E as princesas? Non sería mellor transformalas en agresivas executivas trasnacionais?

Con estes criterios un gran autor como Roald Dahl sería impublicable, incorrecto de máis  para uns nenos  previdos contra a literatura. Hoxe os comerciais das editoras terían problemas para introducir algún dos contos de Astrid Lindgren nos colexios. Probade a ler se non “Debaixo da cerdeira”, unha historia desacougante onde unha nena anxelical fantasía coa morte da súa nai, levando o pracer perverso da invención demasiado lonxe.

Pensemos que pasaría coa gran literatura se aplicásemos o mesmo criterio. Habería que cambiar o pederasta de Lolita por unha avoa cariñosa. E por suposto teriamos que procesar a Gide por certos asuntillos que acontecen n’O inmoralista. Con este tipo de “correccións” obteriamos o aplauso da Conferencia Episcopal. Pero a perda sería irreparable: perderiamos a literatura. Demasiado caro.