Antonio Piñeiro. Permítanme escribir hoxe dende o afecto, porque a obra, inconmensurable, xa fala por si mesma. E permítanme facer deste afecto a expresión de todo un pobo, a nosa admiración. Porque Lesmes (Lesmes, Manolo, Andrés, Carlos?) é máis ca un fotógrafo da luz, da forma ou da imaxe. É un preservador da realidade, un retratista da emoción, un paisaxista do vivido e do sentido.Recordo a Manolo falando connosco sen deixar de traballar, traballando sen deixar de falar, coma se o obturador, os foles e as lentes fosen partes da conversa.
Da rúa chegaban sons, recendos, luces que viñan xogar xuntos no pequeno espazo recibidor, da porta que daba ao canellón de Llovo. Algunha desas luces chamaba a súa atención, e ficaba na alquimia do momento coma se un tal non fose repetirse. Iso, a levidade da raiola mesturada coa conversa, era o que mellor comprendía. A mesturaxe e a fugacidade que só unha boa fotografía, coma un recordo, pode conservar. Captar, pero sen deixar de estar na conversa. Esa mesma mesturaxe que nesta Mariño con vacas dá a esencia daquel tempo. O mar co agro xunguidos nunha rúa ribeirá, concitando a idea do traballo, do ímpeto, do valor, do carácter, neses ollos elocuentemente bos dos protagonistas, e coa vaca guiada polo mariño coma nun xogo coa idea do arrastreiro ao que acó lle demos ese nome: vaca.
Cincuenta metros de rúa
Unha coloratura de voces e sons ía tinguindo a conversa: nenos xogando cun rolo de cartón, a froita da cor da tenda de dona Paquita, ecos do Pescador, a alegría das gueivotas, a pimball do Australia, os xeonllos vermellos da terra e o grixo do canellón de Fariña, a tertulia da de Domingos, o canela amargo da cachimba. A iso me refiro. Os cincuenta metros de rúa que daban na xanela de Lesmes. O retrato que fomos. A realidade que fomos. A realidade que non nos esquece, que Lesmes, o noso retratista emocional, fai andar polo tempo, fixa nese tremor interior de sabérmonos preservados.
A fotografía é unha eternidade de papel, unha porta emulsionada da emulsión que é a memoria. Lesmes vén de abrir unha porta que explica moito do sentido da nosa vida e da vida mesma. E hai moito, nesa carne da luz, nesa mestría do mestre ollador, daquela porta aberta que sempre era/é a súa conversa. Aí o vivo, o emocional, o arrepío que sentimos ao contemplar a exposición.
Lesmes vén de abrir unha porta estremecedora -isto dígoo tamén dende a constatación-. Por iso devecemos xa porque abra outras. Novas portas ao recullo do noso berce. Novas olladas ás fotos do seu arquivo-acubillo. Lanzo dende aquí este meu desexo, quizais ousado, e non xa só deixándome levar declaradamente polo afecto, senón polo significado que as imaxes (15×20 mate), ese retrato dunha vila e dunha vida, teñen para un pobo.