Yael Sampedro. Andan de aquí para alá, coma follas movidas polo vento. Cando chove móllanse ata tal punto que é coma se lles calase a molladura aos ósos. Cando dá o sol, quéimanse tanto que se volven tan vermellos que chegan a semellar as lapas dunha fogueira. Sucan os mares sen importarlles se están en calma ou se teñen que loitar contra os mil demoños que nel habitan, e ofrécenlles a súa vida aos santos cando os azouta un temporal; e os da casa, pedíndolle á Virxe do Carme que os protexa.
Pero tamén o é a das súas mulleres! Esas loitadoras que esperan con ansia unha chamada ou unha mensaxe alentadora que lles diga que está ben, podendo así volver escoitar a súa voz. As que están separadas dos seus homes e se deitan día a día nunha cama fría e baleira, chea de soidade. Que por moita pena que teñan, nunca llela fan ver a eles, para así darlles ánimos e facer menores as súas penas. As que teñen que facer «de tripas corazón» ao velos marchar sen saber se han de volver. As que miran as noticias e sempre ven barcos no mapa do tempo, aquelas que teñen que criar e educar os seus fillos facendo de nai e pai á vez. As que contan os días, as horas e os meses, para así poder volver abrazalo. As que agochan as bágoas para que ninguén lles note a tristeza da ausencia do seu amado. Esa tristeza que acaba ao velos chegar ao porto, algo que non se pode explicar. Sen dúbida, unha sensación inigualable e chea de alegría.
Arrepíanseche os pelos, póñenseche de punta, e o tempo faise eterno ata que volves a velo. Porque nunca se mira o esforzo, senón a recompensa. O amor que os une é máis grande que a distancia que os separa. E ese bico ao chegar a porto ten o mesmo sabor e a mesma ilusión que o primeiro, e non hai mellor recompensa que ter ao teu carón a persoa que amas.
Coido que co relato de Magdalena poderíase escribir un fermosísimo conto. De xeito xa é unha pequena e belísima historia persoal, autobiográfica.
Anque o meu galego deixa moito que desexar, sexa esta unha pequena homenaxe a ámbolos dous: articulista e comentarista. Sobre todo á comentarista que, coa súa perseverancia e agarimo, está sempre desposta a pór un toque de frescura e de encanto os magníficos traballos deste blog. (E, por favor, non vos riades do meu galego.)
Boas noites a todos.
Bos días. É mangnífico o teu relato. Eu teño algún recordo semellante, pero en relación cun cuñado, que tamén era navegante e vivía casado cunha das miñas hirmás na casa dos nosos pais. Saúdos cordiais.
Un mes al año la casa olía de una manera diferente. Aquél aroma a tabaco rubio sin los aditivos que hoy contiene. Despertar con el perfume de aquel rubio americano comprado en Ceuta o Melilla y bajar corriendo las escaleras para abrazar a papá que se levantaba temprano para que así las horas le rindiesen más y aquellos 28 días de vacaciones al año con cinco o seis más, uno por cada trienio o quinquenio, le hicieran parecer los días un poco más largos. Ver a mamá con su preciosa melena negra y ondulada tan ufana y sonriente mostrando su perfecta dentadura blanca como la nieve desayunando en su compañía y así por un mes dejar de ser viuda y poder ir al cine, al baile y al bar con su amado esposo. Y yo, además de tener en casa a mi padre que era mi héroe, tenía un cabás lleno de cuentos que papá me compraba en cada puerto en el que el barco atracaba. Pero aquellos días volaban y la casa perdía el olor del rubio americano, mamá no dejaba ver con tanta frecuencia su bonita sonrisa y nuevamente se convertía en la mitad de un todo. A mí me quedaban los cuentos y el cabás esperando que pasase rápido otro año para volver a ver a mi papá Manolo impregnando la casa de olor a Chesterfield.
Pero como tú dices Yael, el amor que los unía era más fuerte que todo lo que los separaba.
Cuando yo contaba con 19 años, se unieron para no separarse nunca más.
Saludos palmeiráns