Rajoy en Texas

rajoy1Antón Riveiro Coello. Non hai moito que nos deixou Sam Shepard e agora Harry Dean Stanton, enfiados os dous na memoria por unha película maxistral onde o primeiro foi guionista e, o segundo, actor principal. Todos os anos non me resisto a ver Paris-Texas, unha das miñas películas favoritas, sobre todo polos quince minutos iniciais, inspirados no silencio, na saudade doente da música de Ry Cooder e na fotografía desolada de Robby Múller. Non hai na historia do cine un comezo tan intrigante e con tan pouca acción. As secuencias son memorables. Pura poesía. Cada vez que poño a película, cego todas as luces para fomentar a penumbra fría do cine e ollo para esa viaxe secreta de Travis coma se estivese a acariñar un delirio. Na casa non comprenden esta cerimonia, pero eu teimo no rito porque sei que ese home, que camiña só pola paisaxe cansa do deserto, desnortado, coa memoria amputada pola amnesia ou algún trauma secreto, deposita a ollada no baleiro e busca o fillo que un día abandonou. paristexas-2Con todo, este ano, mentres volvía á película, triste polo pasamento do actor, a realidade máis inmediata entremeteuse e rematei por ver como Rajoy, pouco a pouco, se apropiaba do perfil vulnerable de Travis e camiñaba cun ritmo a cada volta máis lixeiro, coma se estivese a piques de correr. Pensei que o curso dos acontecementos non variarían, que Rajoy atoparía o fillo e llo devolvería á nai, esa prostituta fantástica encarnada por Natassja Kinski, que traballa nun antro suburbial, protexida da carnalidade sucia dos encontros por un acuario de cristal. Pero non, desta volta, este Travis rexeitou confesarse na intimidade final do Peep Show e optou por seguir camiñando polo deserto, emprendendo talvez unha viaxe cara a ningures.

5 comentarios en “Rajoy en Texas

  1. No vi la película “París-Texas” pero, entre tu excelente artículo, el magnífico comentario de Magdalena y tu respuesta a su comentario, es casi, casi como si la hubiese visto.

    He estado escuchando la música con la que dices que comienza la película y me parece que encaja perfectamente con el paisaje desolado de la foto. El sonido de la guitarra podría confundirse muy bien con el de una cítara, instrumento del que me encanta su música.

    “Acariciando un delirio…” No me extraña que en sus circunstancias el protagonista camine mirando al vacio. Ni creo que le importase encontrarse de frente con el tren. Pero el símil con Rajoy no lo tengo muy claro, porque no me consta que Rajoy haya abandonado a ningún hijo (al menos en el caso al que creo que te refieres y sin erigirme en defensora de nadie).

    Lo más triste de todo este proceso es que España se desgaja –al igual que el resto del mundo- y parece que no queramos darnos cuenta. O tal vez sí nos damos y tratamos de obviarlo, enredándonos con puerilidades. Porque lo de Cataluña –bien mirado- no deja de ser una soberana majadería que no sé a quién puede beneficiar.

    El delirio lo estamos acariciando todos nosotros a la espera del desenlace del culebrón
    que están poniendo en escena unos y otros.

  2. Concordo con todo o que dis, Magdalena, agás co do inicio, que me parece marabilloso. Fascíname esa pasividade, esa aparencia de que non pasa nada, pero que para min se converte en algo hipnótico e reflexivo. Parece como se a cámara me puxese diante da natureza e o director renunciase á montaxe e non quixese intervir, deixándome só, nunha dialéctica transcendente coas imaxes e a música. Non sei. En cuestións de gustos e emocións non hai nada obxectivo, por sorte. En todo caso, grazas pola conversa, sempre interesante. Bicos.

  3. Querido Antón; los quince minutos iniciales que a ti te han entusiasmado de la película, París -Texas, para mi, han sido los más aburridos; por decirlo más suavemente, son los que menos me han cautivado, porque al principio cuesta empatizar con ese personaje que no habla y que incluso resulta desagradable. Esos quince minutos que yo elijo, son aquellos en que los dos protagonistas se encuentran y se hablan a través del vidrio pero que a pesar de ese encuentro, él, decide marcharse.
    Ya ves que ni hablando a veces se entiende la gente, Antón, ese viaje a ninguna parte buscando siempre su propia identidad, esa búsqueda de ese París que está buscando, y cuando lo encuentra dice: “¿ Esto es París ? Yo lo veo igual que Texas.”
    Ese París, es un trozo de desierto de Texas que le presta una parte de su identidad; pero Texas es el oasis con el que debe vivir en simbiosis.
    Antón, a ti, te han gustado los primeros quince minutos de esta obra maestra, a mí, otras secuencias diferentes. Como decía el otro día Mari Carmen, sería muy aburrido si pensásemos todos lo mismo.
    Que el viaje París-Texas nos sea propicio.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *