Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXIV. O arxentino García Saraví

SARAVIRomán Arén. Non é moi coñecida entre nós a poesía de Gustavo García Saraví (La Plata, 1920), malia que en 1981 se editase as Obras completas en España (Madrid, Empeño), a cargo de Sara Parkinson de Saz. Membro da xeración dos 40, a de Olga Orozco, Enrique Molina e Aldo Pellegrini, foi poeta a quen gabou Jorge Luis Borges, que prologou Del amor y otros desconsuelo (1968), a que agradaba probablemente o seu “arxentinismo”, manifestado, sobre todo, nos poemarios Con la patria adentro y otros poemas (1964) e Cómo se canta a la patria (1979). Comezou a súa andaina poética en 1955 e Luis Seoane e Arturo Cuadrado editáronlle en 1958 Los sonetos, en Botella al Mar. Aínda que tamén escribiu teatro, narrativa e ensaios, destaca como poeta e nese xénero, como sonetista.

Só dúas veces alude a asuntos galegos, pero creo que son significativas da nosa posición no imaxinario arxentino, posición subalterna, humilde. A primeira destas alusións atópase no poema “La mucama” de Escalera de incendio (1981), onde censura os eufemismos e as hipocrisías da clase alta sobre as criadas:

No quería morirme sin haber / escrito estas palabras, / algo así como / un perdón, una dádiva, una carta / que le envío a María Guadalupe, / la gallega Cata, Isabel Coronel, / aquellas mansedumbres que recuerdo / entre balcones y cebollas, / ropa para lavar y travesuras / de los hijos, retretes y retratos…

A segunda alusión, á cidade de orixe da criada, ou quizais a provincia atópase en “Las sirvientas” de Jaque perpetuo:

Otras veces decíamos: por favor, señorita, / me entiende usted, / Pontevedra, paisanas, voces / más atendibles y acolchadas, / más comprensión, más súplica, / más colmena y piedad, más humildades.

Os eufemismo para agochar o abusa, a humillación, o desprezo.

Un comentario en “Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXIV. O arxentino García Saraví

  1. Apreciado Román: nunca he oído hablar de Gustavo García Saraví, pero ya es santo de mi devoción. Me encantaría leer “La mucama”, trataré de mirar en internet. Al leerte me vino a la memoria una anécdota de Gómez de la Serna que por su espontánea salida me hizo mucha gracia, es esta: Contaba un periodista que Gómez de la Serna en 1970 acudió a una recepción de la embajada española. Un político francés, al saber que era español dijo: “¡ Español ! como mi sirvienta, en Francia todas las chachas son españolas”. De la Serna, sin parpadear respondió: ¡ Que curioso ! en España todas las p..as son francesas”.
    Besiños palmeiráns con otro propósito de la enmienda.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *