Antón Riveiro Coello. E chegou a cenoria. Veremos se isto frea as demandas dos xubilados que lle colleron o pulso ao goberno. Moitos dos meus mellores amigos xa están retirados e, mentres eles reclaman con razón unha suba, outros facemos cálculos de futuro porque as previsións de aquí a unha ducia de anos non son optimistas. Esta visión de catástrofe xa a vivín hai vinte anos cando o conserxe dun instituto no que eu traballaba non deixaba de se laiar do mal que estaban as cousas de cara á súa xubilación. O curioso é que el non fundamentaba as súas queixas na inversión da pirámide senón nas viaxes do INSERSO que, segundo el, eran unha tolería. Unha e outra vez púñase nas nubes por ese gasto innecesario. Nin que dicir ten que este home non tiña alá moitos amigos.

Como son escritor, é dicir, un curioso profesional, non hai moito preguntei por este home e souben que agora goza da súa xubilación e seica non perde unha excursión subvencionada. Non preciso de moita imaxinación para o ver protestando nos autobuses e mesmo na cabeceira das manifestacións. Encantaríame sentar ao seu carón para lle lembrar algunha das súas sentencias insolidarias. Seguro que alegaría que el non fixera ben o cálculo e agoiraríame os problemas para min. E talvez tivese razón. O que nunca lle perdoarei é ese desprezo que amosaba diante de xeracións que o precederan e que merecían máis ca el unha boa xubilación. Eu non teño présa polo retiro, como tampouco a tiña unha mestra á que, por un erro administrativo, lle puxeran un ano de máis na Consellería. O gran Pepe Agrelo, que daquela era o seu director, animábaa a que non dixese nada porque, así, adiantaba o retiro. E ela, toda chea de razón, rexeitaba esa proposta porque dese xeito ela tamén morrería un ano antes.