Gonzalo Trasbach. Nestes tempos nos que a poesía nunca figura nun punto da orde do día, nestes tempos nos que asistimos ao desterro dos artigos indefinidos e definidos, nos que o contacto humano cos espíritos afíns desprazouse cara ás conversas telefónicas, aínda hai quen é capaz de levantar viñedos sobre os territorios condenados. Así é a Semana de Poesía Salvaxe de Ferrol, unha aventura marítimo poética que está arribando outra vez a porto para cumprir a súa novena singradura. Baixo o patrocinio do Concello ferrolán e con Marcos Lorenzo, Guillermo Ferrández e Karlotti ao temón, unha numerosa e variada tripulación desembarcará da nave poética para espertar a muda palidez das rúas e sementar sobre as pedras un resplandor de soles futuros de enerxía cegadora. Seguir lendo Ferrol: Semana de Poesía Salvaxe
Arquivo da categoría: Gonzalo Trasbach
Ulos nosos bosques (II)
Gonzalo Trasbach. Aínda que case nas antípodas, pero nesta mesma liña, Ernst Jünger recórdanos que o bosque é un lugar segredo. É o que en alemán se di Heimlich, unha desas palabras cun dobre significado, pero contraposto. Un: fai referencia ao segredo, a aquilo que non se pode confiar. É a morada ben abrigada, o bastión da seguridade (o bosque de Sherwood). Dous: tamén é o recóndito, o agochado, o espazo das cabanas húmidas do medo. Neste sentido acercase ao inquietante e mesmo ao sinistro. Visto así, o bosque é a morada dun perigo aniquilador. Pódese mesmo ver coma a casa dos mutantes ou dos mortos. Seguir lendo Ulos nosos bosques (II)
Ulos nosos bosques (I)
Gonzalo Trasbach. Que din as árbores cando unha machada entra nun bosque? Mira, o mango é un dos nosos (Berger). Tarde fría. Chuvascos de pedrazos. Había bastante tempo que non visitaba a ladeira da serra que mira cara ao mar de Arousa. A fervenza de Cadarnoxo despénase coma unha grosa e longa lingua de escuma branca na lagoa estremecida do seu fondo. Sobre e entre brillantes pedras precipítase a súa corrente cara ao estreito val de Cures, onde se embestirá violentamente coa que baixa dende Cubelo coma unha enfurecida manda desbocada logo de deixar o rastro das tres fermosas fervenzas encadeadas de Ameán. Seguir lendo Ulos nosos bosques (I)
A ferocidade poética de Sylvia Plath
Gonzalo Trasbach. Hypoxia, o disco da cantautora Kathryn Williams, levoume ata o curruncho do andel onde durmían os poemas de Sylvia Plath (Boston, 1932-Londres, 1963). Invitada a compor cinco cancións inspiradas na obra da escritora e poeta estadounidense, Williams caeu rendida diante do fonda tristeza que atopou en La campana de cristal, a única novela da norteamericana editada antes da súa morte, que ocorreu o 11 de febreiro de 1963, un ano despois do de Marilyn Monroe, cando contaba 31. Seguir lendo A ferocidade poética de Sylvia Plath