Xerardo Agrafoxo. Este non é un libro. Este é un monumento, un monumento literario. Unha obra de máis de mil páxinas dedicadas ao «Mozart» da literatura norteamericana. Stephen Crane, que naceu o Día de Defuntos e morreu cinco meses antes de cumprir vinte e nove anos, foi o noveno fillo supervivente dos catorce que tivo un devoto matrimonio da Igrexa Metodista de Nova Jersey. Durante a súa curta existencia traballou como reporteiro para combater a pobreza que sempre o acompañou. Despois dun comezo narrativo prometedor, escribiu A insignia vermella da dor, un relato sobre a guerra civil norteamericana. Seguir lendo Crane VS. Auster →

Xerardo AgraFoxo. Entrar na Praza Tahrir era complicado se non actuabas con cautela. Ler esta obra devólvenos a aquelas incertas horas. Despois da morte de Naguib  Mahfuz, o Premio Nobel de Literatura de 1988, Alaa Al Aswani (O Cairo, 1957) é o narrador exipcio con máis proxección internacional, sobre todo polo éxito da novela levada ao cine co título de O edificio Yacobián. Este intelectual, que estudou odontoloxía en Chigago e castelán en Madrid, publica agora esta novela sobre a revolta que sementou a Primavera Árabe no seu país. A partir das historias de varias persoas da complexa sociedade cairota, o autor narra aqueles días de xaneiro do ano 2011. Seguir lendo Na praza Tahrir, verán de 2011 →

Xerardo AgraFoxo. Despois de Saturnal e Transición (pola que levou algúns cartos e un bo feixe de paus), aparece esta obra de argumento suxestivo: un home é recluído (sacáronme do apartamento de Conxo pola mañá, metéronme esposado nun furgón) nunha cadea da Audiencia Nacional (un dos piares do Estado de Dereito) acusado de cometer un delito de terrorismo: prenderlle lume a unha libraría. Nestes alxubes comeza unha confesión que, desbotando os propósitos das autoridades, se converte nun axuste de contas en que ninguén queda á marxe das súas rexoubas. Seguir lendo O día que lle puxen lume á libraría de vello →