X. Ricardo Losada. O primeiro día de confinamento, nada máis acceder á terraza do meu ático con intención de ler, veume á cabeza unha película que había moitos anos que non vía, A ventá indiscreta, de Alfred Hitchcock, con James Stewart e Grace Kelly. O protagonista, un fotógrafo profesional, confinado nunha cadeira de rodas no seu piso porque ten unha perna rota Seguir lendo A terraza indiscreta
Arquivo da categoría: X. Ricardo Losada
En memoria de Xosé Luís Franco Grande
X. Ricardo Losada. A primeira vez que vin en persoa a Xosé Luís Franco Grande baixaba dun vello Mercedes verde. Eu estaba nunha cafetería da praza de Castelao en Rianxo e el acababa de aparcar. Mentres o vía acercarse á terraza onde eu estaba, pensei que lle gustaba pasar desapercibido, mesmo, algo que confirmei despois, que o dominaba unha moi grande timidez. Seguir lendo En memoria de Xosé Luís Franco Grande
Estación terminal
X. Ricardo Losada. Cóntame Carmen, unha amable lectora, que, durante o confinamento, botou de menos o bisneto, pois adoita saír con el e sentar nun banco a ver pasar o metro de superficie de Madrid mentres o neno, cada vez que pasa un, di Adiós, ten. Gustoume tanto a historia que, de inmediato, asocieina co relato de Rafael Dieste O neno que quería ver o tren. Xa sei que o relato titúlase O vello que quería ver o tren, pero nun primeiro momento, condicionado pola historia de Carmen, cambiei a idade do protagonista. Aínda que non tardei en decatarme de que non era un erro tan ilóxico. Teño moitas dúbidas de quen é o protagonista do relato do autor rianxeiro. Seguir lendo Estación terminal
Atlas, de Alba Cid
X. Ricardo Losada. A poesía non é, nin moito menos, o xénero ao que máis tempo dedico, pero si o que me depara momentos de maior pracer intelectual, e no que podo desfrutar con máis paixón dos extremos, desde os poemas máis claros e cristalinos de Rosalía ata os máis escuros e crípticos de Manuel Antonio, desde os máis románticos de Neruda aos máis sucios de Bukowski, desde os máis sentimentais e líricos de Rubén Darío aos máis prosaicos e narrativos de Anne Carson. E prodúceme ese pracer, seino, porque non entendo moito de poesía, e leo os poemas como cartas que me manda un amigo ao que só lle esixo, máis alá da súa forma de expresarse, que sempre respecto, a maior das sinceridades. Seguir lendo Atlas, de Alba Cid