X. Ricardo Losada. Cando en clase de filosofía falamos do sentido da vida, sempre lles pido aos alumnos que fagan unha reflexión persoal sobre que senten cada mañá cando soa o espertador. A maioría coincide en consideralo un dos peores momentos do día. Entón pregúntolles se non é un pouco triste que prefiramos durmir a vivir. Non podería interpretarse como un síntoma de que a nosa vida non merece a pena ser vivida? Seguir lendo Mafalda durmida →

X. Ricardo Losada. Estes días anda un investigador pola aldea de Abuín, en Rianxo, intentando captar voces de mortos cunha gravadora. Xa o fixo noutros lugares do mundo. Escolleu Abuín porque se coñece como a aldea maldita pois foi abandonada hai varios séculos polos veciños, convencidos de que unha maldición caera sobre eles tras acaecer numerosas mortes en pouco tempo. Hai, por suposto, explicacións máis científicas, como que esas mortes foron provocadas pola peste. Non sei quen ten razón, pero as dúas explicacións son sorprendentes. Seguir lendo A aldea mal dita →

X. Ricardo Losada. Imaxina que un día espertas e, sen ti sabelo, un Ser omnipotente reduciu as túas dimensións corporais á cuarta parte. Daríaste conta do cambio se o resto de obxectos e persoas que hai ao teu redor se reducisen na mesma proporción? Por suposto que non. Dirás ti, aquí está outra vez o X. Ricardo este con situacións inverosímiles, mesmo ridículas, a quen se lle ocorre? Si? Pensáchelo? Seguir lendo Mark Zuckemberg omnipotente →

X. Ricardo Losada. Aínda que Café Barbantia é unha cafetería bastante silenciosa, é pródiga en comentarios suxestivos. Hai pouco, por exemplo, Javier Peteiro dicía que lle chamara moito a atención que Magdalena considerara que a fe “é crer o que non vemos” pois a súa opinión é xusto a contraria. El entende por fe “crer o que vemos. O que vemos co corazón, coa mente, coa alma”. E pon, como exemplo, que cre nunha flor, na faísca da herba ou nun cabalo, xa que, se pensamos na súa complexidade, decatarémonos de que non é fácil crer aínda que vexamos. “Como é posible tanta complexidade, tanta beleza?”, conclúe. “Desde o que vexo, creo nun fundamento amoroso do existente. Isto paréceme máis fácil”. Seguir lendo Maiúsculas invisibles →