X. Ricardo Losada. Non sei por que pero hai algo no mundo dos obxectos que me estimula dunha forma que sempre me sorprendeu. Se estades pensando en xoguetes eróticos, cambiade de canal, vou falar xusto do contrario, xoguetes metafísicos. Se agora, ao oír a palabra metafísica, vos entran ganas de fuxir porque nunca a entendestes, quedade aquí. Seguir lendo Enfados metafísicos →

X. Ricardo Losada. Escribín unha novela ambientada en Rianxo, e tiña medo a algunhas reaccións. Sempre hai persoas que interpretan as ficcións como fotografías de feitos reais, e iso podía dar pé a rexoubes, ben ou mal intencionados. Non foi o caso. Demostrando unha gran madurez lectora, a crítica máis forte que me fixeron os rianxeiros foi que nunha escena ambientada en Noiteboa, os protagonistas cean pavo cando o típico en Rianxo é cear galo da casa. En canto mo dixeron, decateime de que tiñan razón, e quedei fondamente consternado. Non comprendía como, despois de tantas revisións da novela, non me decatara. Seguir lendo O pavo de Lobato →

X. Ricardo Losada. Quero compartir de novo con vós un fermoso comentario de Magdalena, neste caso a un interesante artigo de Fidel Vidal. Vai con Emma, a neta, coller amoras a Chacín, un lugar silencioso (máis a esa temperá hora da mañá) con moi boas vistas á ría de Arousa. De súpeto a nena dille: “Avoa, escoita”. “Que teño que escoitar?”, pregúntalle Magdalena. E a nena contesta: “O silencio, avoa, escoita o silencio”. Seguir lendo Crecen as pedras →

X. Ricardo Losada. Cando estudaba filosofía en Santiago tiña un compañeiro de piso que cada dous por tres soltaba esta frase: Como dicía Parrales, máis vale morrer que perder a vida. Os catro compañeiros de piso acabamos repetindo aquela frase como se fose a que poríamos no frontispicio da porta, ou na lápida da tumba, se tal cousa se nos ocorrese. Seguir lendo O refrán de Parrales →