X. Ricardo Losada. Coñezo unha profesora nova na cafetería do instituto media hora antes de comezar as clases. Coméntame que é de Galego e vén substituír unha compañeira de baixa. Ao pouco de comezar a falar, e tras lle revelar eu que son de Rianxo, dime que vivo na segunda vila en importancia na literatura galega. Seguir lendo Empate a domicilio →

X. Ricardo Losada. Ler ou falar con Pepe Rodríguez Tubío é recordar de inmediato o Juan de Mairena de Machado. Non só porque fose mestre senón porque lle encaixa perfectamente este pensamento seu: “Nada os importe ser inactuales, huid de los novedosos, de cada diez novedades que pretenden descubrirnos, nueve son tonterías.  Seguir lendo Liorta viquinga (2ª parte) →

X. Ricardo Losada. Escribimos, dixo alguén, para saber o que non sabemos que sabemos. É a impresión que teño agora mesmo, luns pola mañá, ao pórme a escribir este texto tras unha viaxe de fin de semana á Fonsagrada. Hai algo que non sei que sei sobre esa viaxe, e quero saber que é. Porque, quizais, quen sabe, nesa ignorancia íntima e fértil estea a clave que me permita entender por que na viaxe de volta, algo máis de dúas horas e media, estiven dominado por unha radiación de fondo de felicidade moi intensa e que, por moito que o intentei, non conseguín descifrar de onde viña. Seguir lendo O inconsciente é un océano de néboa →

X. Ricardo Losada. Conta Luís Rei Núñez na súa biografía que Rafael Dieste foi aprender as primeiras letras ao parvulario da señora Fanchuca, unha muller chapada á antiga que, como era habitual naqueles primeiros anos do século XX, utilizaba métodos violentos, como zorregar cun pau na man a quen non sabía soletrear unha palabra. E que, cando pasou á escola nacional, onde tivo un mestre con métodos máis modernos, consciente de que aquelas clases si lle aproveitaban, ao chegar á casa dixo: “Vedes como o torpe non era eu? Torpe era quen non sabía ensinar”. Seguir lendo O can de Dieste →