X. Ricardo Losada. O outro día fíxenlle unha foto a unha fermosa posta de sol no Barbanza desde o paseo marítimo de Rianxo. Pero ao mirala no visor do móbil, decepcionoume. A foto era perfecta, tipo postal turística, pero pareceume irreal, como se o móbil tirase a foto que lle petara e non a que debería tirar. Sabía por que. Ese día esquecera as gafas (son miope) e a posta de sol gustárame porque a vira esvaecida, como nun deses marabillosos cadros impresionistas que tanto me gustan. Seguir lendo Tocar o sol
Arquivo da categoría: X. Ricardo Losada
Tarzán en pantuflas
X. Ricardo Losada. Mentiría se dixese que teño un talante aventureiro. Quen me coñece sabe que me gabo de ser un tipo sedentario. Mesmo me compadezo de quen ten necesidade de viaxar. Pero equivocariádesvos se pensades que levo unha vida segura. Está chea de riscos pois o nivel de risco é inversamente proporcional á distancia á casa. Calquera neno ten máis posibilidades de sufrir acoso na casa que fóra. Calquera adulto ten máis posibilidades de coller unha depresión profunda na casa que no Caribe. Calquera vello ten máis posibilidades de sentirse perdido na casa que na selva amazónica. Seguir lendo Tarzán en pantuflas
A pedra political
X. Ricardo Losada. Segundo os alquimistas, a pedra filosofal era unha sustancia capaz de converter os metais básicos, como o chumbo, en ouro, pero tamén podía ser o elixir da eterna xuventude. Como vedes, un choio, e un símbolo da perfección e da felicidade no seu máximo grao. É certo que buscaron infrutuosamente durante séculos pero, aínda así, non foi un esforzo inútil. A Química procede da Alquimia. É pouco sabido, pero un científico da talla de Isaac Newton (probablemente o máis grande da historia xunto con Albert Einstein) dedicou máis horas da súa vida á busca da pedra filosofal que a estudar esas leis da Dinámica polas que hoxe é tan xustamente recoñecido. Seguir lendo A pedra political
Aplaudir o sol
X. Ricardo Losada. Souben hai pouco que moitos peregrinos que van ao faro de Fisterra ver o fermoso ocaso, aplauden cando o sol se pon. Non me parece mal, pero recoñezo que percibo nese acto un tufo antropomorfista que non me gusta. Eses peregrinos tratan o sol como se fose un futbolista que marca un gol ou como un cantante de ópera tras unha aria, e eu preferiría a reacción habitual. Seguir lendo Aplaudir o sol