X. Ricardo Losada. En 1989 o gran poeta Jaime Gil de Biedma era finalista do premio Cervantes e non o gañou, ao parecer, porque alguén do xurado dixo que era demasiado mozo. Tiña 60 anos e morreu poucos meses despois. Recordar esa anécdota serviume estes días para reflexionar sobre un dos temas que máis me apaixona. O tempo. Desde que no instituto oín esa fermosa frase de Heráclito, O tempo é un neno que xoga, reflexionar sobre o tempo é un dos meus divertimentos preferidos, sobre todo porque sei que, como en todo bo divertimento, nunca chegarei a entendelo. De todas as teorías que oín ata agora as que máis me gustan son a de Newton (o tempo como sentido de Deus) e a de Einstein (o tempo como cuarta dimensión unida ao espazo), Seguir lendo Teño carta →

X. Ricardo Losada. O instituto de Rianxo celebrou estes días o 25 aniversario, e algúns amigos falamos o outro día, tomando un viño, sobre o que supuxera aquela inauguración. As xeracións anteriores (incluída a miña) tivera que ir a Padrón estudar. Cantas desvantaxes respecto aos alumnos actuais. Madrugabamos máis, tiñamos moitísimas horas mortas (chegabamos unha hora antes de que comezasen as clases, comiamos en Padrón Seguir lendo De pé en autobús →

X. Ricardo Losada. “Levanta a cabeza, disfruta das vistas. Camiña como un cowboy, pensa como un sherpa”. Se un amigo me dixese unha frase así paseando pola serra do Barbanza, chamaríalle pedante, cursi ou snob. Se a lese nunha novela ou a oíse nunha película, pensaría que os diálogos eran artificiais e afectados. Seguir lendo Pensa como un sherpa →

X. Ricardo Losada. Tenme pasado varias veces. Unha persoa recibe unha mala noticia e ponse a chorar. Alguén dille que non chore e eu recoméndolle que a deixe: Chorando séntese mellor, se se sentise peor, non choraría. Paréceme tan de sentido común, que estou seguro de convencer o interlocutor, pero o que realmente sucede é que o afectado, indignado, dálle a razón a el, e chámame insensible, como se eu quixese quitarlle ferro ao seu sufrimento. Á maioría da xente gústalle sentirse vítima, pois conseguen esa complicidade, mesmo esa comprensión, tan escasas, e cada vez máis caras, no mercado contemporáneo das emocións. Seguir lendo Bágoas de parafarmacia →