X. Ricardo Losada. Volveume a pasar o outro día nun enterro. Mentres seguía o coche fúnebre camiño do cemiterio tiven a certeza de que volvería ver a Rosa, a defunta. Ocórreme de vez en cando, sobre todo con persoas coas que tiven unha fonda relación na infancia. Rosa era unha veciña da miña rúa ou, cando menos, así a consideraba eu, pois aínda que vivía na rúa do Medio, a parte de atrás da casa dáballe á de Arriba. Seguir lendo Un escudo de miradas →

X. Ricardo Losada. Hai anos vin un documental sobre a evolución humana na que un pequeno grupo de homínidos cruzaba un caudaloso río que vían por vez primeira polo lugar de menos profundidade. Un alumno preguntoume como o sabían, pois o xefe do grupo limitárase a contemplar o río, e o resto a seguilo. Seguir lendo Paleotraining →

X. Ricardo Losada. Como titor de 2º de Bacharelato, escribín estas palabras para o acto de entrega de orlas no IES Félix Muriel de Rianxo: “Cada vez que escoito a frase Escolle unha carreira con saída recordo algo que contaba un periodista catalán que na I Guerra Mundial tivo que ir desde París á fronte de batalla. A medida que se acercaba diminuían os graos. A residencia do xefe supremo estaba moito máis cerca de París que das trincheiras. Seguir lendo Meu fillo será xeneral →

X. Ricardo Losada. Amo a filosofía pero a veces é demasiado cruel. Faime pensar cousas que preferiría non pensar. O outro día, sen ir máis lonxe, vendo un álbum de fotos familiares, pensei cal das miñas me gustaría que puxese na mesiña de noite a muller cando eu morrese. Era unha pregunta dunha necrofilia morbosa bastante patética, pero o que pensei de seguido superábao, acadando a categoría de masoquista. Se xa viúva a muller namoraba de outro, que debería facer coa miña foto da mesiña de noite? Que sexa unha pregunta morbosa, non a converte en absurda. Seguir lendo Querer é querer eternamente →