X. Ricardo Losada. Recordo a angustia que me provocou saber que os soños podían revelar aspectos ocultos da personalidade. Era un adolescente e alguén me falaba de Sigmund Freud. Os meus soños eran demasiado normais, e dábame pánico ser un tipo vulgar mesmo soñando. Parecíame extraordinario, e un toque de distinción divino, soñar, como Virginia Wolf, con paxaros falando en grego, e deprimíame soñar cos meus amigos e amigas de toda a vida falando o castrapo de todos os días, aínda que dunha forma máis surrealista e inconexa. Collín complexo (así lle chamaba eu na miña candidez masoquista) de inferioridade onírica, e pódovos asegurar que, para un adolescente, ser un soñador do montón é unha traxedia. Seguir lendo Platón faloume con gheada
Arquivo da categoría: X. Ricardo Losada
Fillos do deus Ghodón
X. Ricardo Losada. Un domingo dunha soleada mañá de setembro, de paseo polo fermosísimo camiño que vai da praia de Tronco á das Cunchas, atopei cun amigo que había tempo que non vía. ¿Despois das preguntas retóricas, falamos de literatura, e preguntoume por que os meus artigos eran tan humorísticos, non me parecía que a boa literatura debía ser seria? Seguir lendo Fillos do deus Ghodón
Casillas fixo por si
X. Ricardo Losada. Foi ao rematar o partido. España vencera a Eslovaquia, e cando Casillas, o porteiro da selección, se dirixía aos vestiarios, varios espectadores pedíronlle o pantalón. El sacouno, quedou en calzóns e deullo a un neno. A pesar de que vira accións similares moitas veces, os deportistas en cuestión regalaban camisetas, e a imaxe que daban (mesmo quedando en camiseta de tirantes) non era tan lamentable. Tiven, de súpeto, un funesto presaxio. Se o imperio romano caera porque un emperador cambiara a espada do cinto por unha cruz, a cultura occidental caería porque un porteiro de fútbol (o novo modelo social) cambiara o pantalón polo calzón e quedara todo cheo ante millóns de persoas. Seguir lendo Casillas fixo por si
Un amigo sabio é máis amigo que sabio
X. Ricardo Losada. Morreu Oliver Sacks, e a prensa publicou de novo o artigo que escribira cando soubo que tiña metástases múltiples no fígado e que só lle quedaban uns meses de vida. Volvino ler, e comprobei algo que xa sabía. O contexto cambia completamente o significado dun texto. A primeira vez admirei a enteireza de Sacks e a naturalidade coa que enfrontaba a inminencia da morte. Esta segunda, porén, pensei que esa naturalidade era froito da habilidade do gran escritor que era, pois parecíame pouco crible que nun artigo escrito nesas circunstancias obviase dar a imaxe de si mesmo que lle gustaría que permanecese no recordo de familiares, amigos e lectores. Seguir lendo Un amigo sabio é máis amigo que sabio