X. Ricardo Losada. Asistín o sábado pasado a un debate no auditorio de Rianxo. Catro representantes de partidos políticos (E.U., BNG, PSOE e Podemos) debatían sobre a conveniencia de facer unha segunda transición ou unha primeira ruptura democrática. Como son un apaixonado da Política, todo o que dicían sooume a mil veces repetido. Así que decidín entreterme cun deses xogos mentais que tanto lle gustan á miña cabeciña. Imaxinei que pensaría Marx, o avó de todos aqueles mal levados esquerdistas, daquel debate. Seguir lendo Manifesto para perder amigos progresistas
Arquivo da categoría: X. Ricardo Losada
Chinchimoni: unha obra aberta
X. Ricardo Losada. Pásame co chinchimoni o mesmo que co parchís. Se alguén me di que nunca xogou, penso que é un alieníxena. Pero son inxusto. O chinchimoni non é tan coñecido como o parchís. Inventárono uns pastores leoneses que xogaban con pedras e para matar o aburrimento, non con moedas e para pagaren consumicións, tal e como se xoga hoxe. Cada xogador trata de adiviñar o número total de moedas que os diferentes xogadores esconden en cadansúa man (de cero a tres), tendo en conta que non poden repetir unha aposta anterior. O que acerta libra, comézase unha nova rolda, e outra, ata que o derradeiro paga a volta. Fácil, ¿non? Seguir lendo Chinchimoni: unha obra aberta
Teoloxía dunha camiseta laranxa
X. Ricardo Losada. Nada máis saber que morrera meu irmán Tucho, pensei na outra vida como algo moi negro. Pero cando, xa no tanatorio, me fun tranquilizando, impúxose, para a miña sorpresa, a cor laranxa. Foi tras recordar o mellor regalo da miña vida. Tiña catorce anos, era sábado pola mañá e meu irmán Tucho volvía da Coruña, onde estudaba Aparelladores. Seguir lendo Teoloxía dunha camiseta laranxa
Perder o bo buscando o mellor
X. Ricardo Losada. Nunha conferencia oínlle dicir a Ricardo Piglia que, segundo os lingüistas, a clase media tende á hipercorrección dos textos que escribe porque non quere que se pense que é de clase baixa, mentres que as capas populares escriben con máis liberdade. Eu creo que pasa o mesmo no ámbito ético. A clase media tende á hipercorrección moral (neste caso, dos actos vitais dos demais) porque ten mala conciencia e non quere que se pense que é inmoral. Seguir lendo Perder o bo buscando o mellor