X. Ricardo Losada. Estaba sentado cuns amigos nunha terraza da fermosa praza da Igrexa en Rianxo e, de súpeto, un deles decatouse de que o concello pintara un cadrado amarelo, de prohibido aparcar, arredor da plataforma do cruceiro. Provocou un debate sobre se era unha aberración estética. Eu non opinei porque o comentario do amigo recordoume unha frase de Castelao, cuxa casa vía desde onde estaba: “Onde hai un cruceiro houbo sempre un pecado e cada cruceiro é unha oración de pedra que fixo baixar un perdón do Ceo, polo arrepentimento de quen o pagou e polo gran sentimento de quen o fixo”. Nunca me gustou esa frase, paréceme demasiado populista. Seguir lendo Arte do pecado →

X. Ricardo Losada. Utilizo en clase unha idea de Einstein que me gusta moito. Un mozo convértese en adulto cando reflexiona sobre os prexuízos que acumulou ao longo da súa vida e os converte en xuízos. Pais, familiares, profesores, amigos, medios de comunicación fannos aceptar ideas e valores, a unhas idades nas que somos esponxas indefensas, como se fosen os únicos ou os mellores. Sempre lle conto aos alumnos que cando tiña a súa idade (finais do franquismo), os roles de xénero estaban moi definidos. Parecíanos normal, porque así foramos educados, que as nosas irmás recollesen a mesa mentres nós mirabamos a televisión, que se matriculasen en Francés, un idioma sensual, e nós en Inglés, un idioma laboral, ou que tivesen que volver á casa de noite antes ca nós. Seguir lendo Esponxas indefensas →

X. Ricardo Losada. Atopo no paseo marítimo de Rianxo unha amiga que hai anos que non vexo. En canto lle conto que son profesor de Filosofía, dime con acritude que debo estar preocupado: a filosofía nunca tivo utilidade pero agora  menos: os científicos acaban de demostrar que os seres humanos non somos racionais, como din os filósofos, senón irracionais. Seguir lendo ¿Pode un filósofo posmoderno pegarlle a un neno? →