Román Arén. Ignoro cal foi a relación de Agustín de Foxá (1903-1959) con Galicia. Foi un dos máis destacados intelectuais que apoiou a Franco, famoso por ser o autor da mellor novela da guerra civil escrita dende o bando fascista, Madid de corte a cheka (1938), pero tamén dramaturgo con Baile en capitanía (1944) ou Cui-Ping-Sing (1940), bo xornalista, autor dos contos de Misión en Bucarest, viaxeiro que contou as súas experiencias en Por la otra orilla. E poeta, autor de La niña del caracol (1933), entre o modernismo e a vangarda, El toro, la muerte y el agua (1936), El almendro y la espada (1940), poesía bélica, e El gallo y la muerte (1948). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LXXXVIII. O conde de Foxá
Arquivo da categoría: Román Arén
Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXVII. Larra
Román Arén. Recolle Alonso Montero unha frase terrible de Larra que di que o galego “es un animal muy parecido al hombre para alivio del asno”. Tomouna de A. Mosquera, que a reproduciu en <La Ilustración Gallega y Asturiana> no artigo “Los gallegos en Madrid”, de 1879. Para nós Larra é, sobre todo, o autor de artigos de costumes; foi tamén dramaturgo e novelista e recolleu a lenda do poeta galego Macías en El doncel del Enrique el Doliente e no drama Macías, pero a acción non ocorre en Galicia e o noso país é, pouco menos, que unha referencia abstracta. Pero Larra, tan duro cos galegos, foi tamén poeta (pouco) e gozou da protección dun galego, moi poderoso no Madrid fernandino, Manuel Fernández Varela, Comisario da Cruzada, Bula e Excusado, moi vencellado á Pobra do Caramiñal. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXVII. Larra
Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXVI. Miguel de Barrios
Román Arén. Non é moi ampla a nómina de escritores españois xudeus entre a expulsión de 1492 e o século XIX. Os que se poden citar son conversos como Fernando de Rojas ou Tareixa de Xesús. Xa no século XX aparecen algúns nomes, produto de orixe estranxeira que asumiron a condición de españois: Máximo J. Kahn ou Max Aub. Outros, como Bleiberg, eran de liñaxe xudía, aínda que naceran en España, como tamén é o caso de Cansinos-Assens. Un caso diferente foi no século XVII, o de Miguel Barrios, que tivo que refuxiarse en Amsterdam e que tiña por nome verdadeiro o de David Levi. Foi bo poeta e está de novo nalgunhas antoloxías. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXVI. Miguel de Barrios
Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXV. Miguel Hernández
Román Arén. Pouca presenza ten Galicia na poesía de Miguel Hernández (1910-1942), o autor de Perito en lunas (1933) e El rayo que no cesa (1936), preso polo franquismo e morto no cárcere. Membro do PCE, converteuse nun poeta cívico en Viento del pueblo (1937) e aí, nese libro, é onde aparecen os galegos:
…extremeños de centeno, / gallegos de lluvia y calma, / catalanes de firmeza…
Pero Hernández foi, ademais de dramaturgo, xornalista na guerra civil e aí, na obra periodística, está a loita da guerrilla galega Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXXXV. Miguel Hernández