Román Arén. Se en 1885, por mor da morte de Rosalía o poeta cubano Rafael María Mendive dedicaba unha elexía á poeta, en 1985 outro importante poeta cubano celebraba cun soneto o centenario rosaliano. O poeta é Ángel I. Augier, nacido en 1910 en Gibaro, ensaísta e xornalista de prestixio, membro do Partido Comunista de Cuba, mais tamén importante poeta en obras como Uno (1932), Canciones para tu historia (1941), Breve antología (1963), Isla en el tacto (1965). Biógrafo e estudoso de Nicolás Guillén, interesouse tamén por Juana Borrero, José M.ª de Heredia e Darío Cuba y Rubén Darío (1968). Entre os estudosos da obra de Augier destacan Salvador Bueno, Chacón y Calvo, Juan Marinello e Cintio Vitier. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LXXIV. Ángel Augier →

Román Arén. Sabemos que o libertador de Cuba, Martí, coñecía a obra de Rosalía de Castro e sabe-mos que a cita na súa obra. Quizais ese coñecemen-to o tivese a través de Rafael María MENDIVE (1821-1886), o seu mestre e profesor. Poeta e xorna-lista, comezou a publicar <Correo de Trinidad> en 1839, para ser logo redactor de <Flores del Siglo> (1845). Secretario da sección de literatura do Liceo de La Habana, fundou <El Artista> en 1848. Viaxeiro por Europa en 1844 e 1851 e colabora nas revistas máis importantes de Cuba do seu tempo. Estivo preso polos españois en 1869 e logo foi confinado en España, pero pasou a Nova York, onde viviu entre 1869 e 1878. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LXXIII. O mestre de Martí →

Román Arén. Ventura Ruiz Aguilera (1820-1881) estivo moi relacionado con tres das grandes figuras do Rexurdimento galego: Murguía, Rosalía e Curros. Poeta importante no seu tempo, aínda hoxe presente nas antoloxías, foi famoso polos seus Ecos nacionales (1849 e 1854), por Armonías y cantares (1865), pero tamén pola sátira La Arcadia Moderna /1867) e polas Elegías (1862). Foi tamén dramaturgo (Del agua mansa nos libre Dios, 1847) e novelista: El beso de Judas (1860) e El mundo al revés (1865). Outros libros seus de poesía son Libro de las sátiras (1874 e 1884) e Poesías (1880). Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LXXII. Ventura Ruiz Aguilera →

Román Arén. Clarín, crítico literario moi temido entre 1880 e 1900, tiña por “bestas negras” na poesía española a Fernández Grilo e a Velarde, pero ademais afirmaba que en España había dous poetas e medio: Núñez de Arce, Campoamor e, o medio, Manuel del Palacio; fácil versificador e ás veces inimigo de si mesmo por esa facilidade. Presente aínda en antoloxías importantes como a de Jorge Urrutia Poesía española del siglo XIX (Madrid, Cátedra, 2008), Palacio nacera en Lleida en 1831, onde seu pai era militar, pero pasou parte da súa infancia en Galicia, na Coruña, onde estudou náutica, comercio e debuxo, ata a súa marcha a Madrid en 1846. foi deportado por política a Porto Rico pero volveu coa Gloriosa en 1868. Cultivou todos os subxéneros poéticos: narrativo, lírico, popular, pero destacou na poesía satírica. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castela LXXI. Manuel del Palacio →