Román Arén. Gustavo Martín Garzo (Valladolid, 1948) fíxose ben coñecido en 1993 cando gañou o Premio Nacional de Narrativa con El lenguaje de las fuentes, aínda que xa publicara antes outras novelas como Luz no usada (1985), Una tienda junto al agua (1991) e El amigo de las mujeres (1992). Logo virían outros volumes narrativos, entre os que destacan La princesa manca (1995) ou Las historias de Marta e Fernando, Premio Nadal en 1999. É a súa unha narrativa lírica, de fermoso estilo, tendente ao fantástico e o mítico, aínda que algúns críticos censuran o exceso de emotividade dalgunhas pasaxes. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LX. Gustavo Martín Garzo →

Román Arén. Entre os poetas casteláns nacidos na década dos sesenta, salienta o nome de Juan Carlos Marset (Albacete, 1963), de obra non moi extensa pero si de gran calidade, gañador do Premio Adonais en 1989 con Puer profeta (1990), e que en 1999 editou Leyenda napolitana e xa en 2013 Laberinto. Foi, ademais, amigo e biógrafo de María Zambrano, o que o levou a gañar o premio Antonio Domínguez Ortiz en 2004. Profesor de Estética e Teoría das Artes na Universidade de Sevilla, dirixe a revista cultural <Sibila>. Antonio Gamoneda destacou na poesía de Marset o poder da súa rítimica, a forza da súa respiración poética. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LIX. Juan Carlos Marset →

Román Arén. Un dos Novísimos que hoxe é xa un poeta consolidado preto da vellez. Antonio Colinas naceu en La Bañeza (León) en 1946 e en 1969 publicou Poemas de la tierra y de la sangre, pasando a se converter nun dos poetas importantes do chamado “culturalismo” con libros como Preludio a una noche total (1969), Truenos y flautas en un templo (1972), Sepulcro en Tarquinia (1975) ou Astrolabio (1979). Bo coñecedor da poesía italiana, neste eido é autor dun Leopardi (1973) e de Poetas italianos contemporáneos (1978). No seu poemario Supulcro en Tarquinia figura “No se aloja en los mesones sino bao el cielo estrellado”, que se non cita Compostela, é malia iso un poema xacobeo, aínda que non de xeito claro, pois podería pensarse nos palmeiros que ían a Xerusalén, se non fose a Vía Láctea e os “carvallos” Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá. LVIII. Antonio Colinas →