Román Arén. Se houbo unha poeta popular en toda América, a carón de Gabriela Mistral, foi Juana de Ibarbourou, “Juana de América”, aínda que hoxe comece a estar ausente das antoloxías de poesía hispanoamericana. Nacida en 1895 de pai galego, chamábase Juana Fernández Moareles, pero adquiriu o Ibarbourou por matrimonio cun militar uruguaio. Sen pai, ao emigrar, levou consigo os versos de Rosalía, que transmitiu á súa filla, como lembrou en 1963 en <La Noche> Dionisio Gamallo Fierros. Sempre tivo desexo de visitar Galicia, segundo llo manifestou a Fernández del Riego na súa correspondencia, pero nunca o fixo. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XXXIX. Juana de Ibarbourou →

Román Arén. Ten xa o noiés Martín Veiga (1970) unha traxectoria consolidada como poeta, gañador de importantes premios (Espiral Maior, Esquío, Fiz Vergara Vilariño), que confirma agora con este Diario de Crosses Green, no que en lírico nos fala dende o aforismo poético ao que une a poesía, nunha mestura equilibrada de experiencia vital e cultura, unha ponte entre a cultura irlandesa e a cultura galega, onde os termos chave son a auga e o tempo, o fluír da vida, pois que confire ao poemario un ton elexíaco. Xa dende a súa primeira obra, Tempo van de porcelana (1990), é esencial na súa poética unha nostalxia e unha conciencia do temporal que lle dan á súa obra unha gran unidade. Seguir lendo Diario de Crosses Green, de Martín Veiga →

Román Arén. Aos lectores habituais do <Faro de Vigo> o nome de Manuel de la Fuente vai asociado ás crónicas, sempre cheas de interese, que levan a súa sinatura. Pero Manuel de la Fuente é tamén poeta, autor de Íntimo latido, poemario editado en Vigo en 1960. O autor é leonés, nacido en 1932, pero reside en Galicia. Nese poemario hai un poema titulado “Escribo con lágrimas”, dedicado a Rosalía de Castro, escrito para a radio en 1956: Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XXXVIII. Manuel de la Fuente →

Román Arén. Algo esvaecida está hoxe a figura literaria do arxentino Arturo Capdevila (1889-1967), do que se seguen a ler as súas evocacións da historia arxentina da Independencia, moi ben escritas, cun equilibrio entre a literatura e a historia que as fai moi amenas (na colección Austral están editadas), pero tamén bo poeta modernista en Jardines solos (1911), Melpómene (1912), El poema del nenúfar (1915), El libro de la noche (1917), La fiesta del mundo (1922), Córdoba en el recuerdo (1923), Córdoba azul (1940), mais tamén ensaísta (Babel y el castellano, 1928), dramaturgo (La Sulamita, 1916), historiador e filólogo. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XXXVII →