Román Arén. Carlos García-Romeral Pérez é un dos grandes especialistas hispánicos en literatura de viaxes, e produto diso son as súas bibliografías de viaxeiros dos séculos XVIII, XIX e XX publicadas en Ollero&Ramos. Teño hoxe na man a Bio-bibliografía de viajeros españoles (199-1936), que inclúe obras de viaxeiros de preguerra en todas as linguas do Estado, con 1137 libros ou artigos desa temática, e na que están presentes, naturalmente, uns cantos galegos: R. Artaza, Julio Camba, Sofía Casanova, Alvaro de las Casas, Emilio Fernández Vaamonde, Ramón Franco, Miguel Gil Casares, Prudencia Iglesias Hermida, Otero Pedrayo, Federico Pita Espelosin, Jaime Quiroga, Rey Soto e algún outro. Seguir lendo Viaxeiros de preguerra
Arquivo da categoría: Román Arén
Robert Burns en galego
Román Arén. Se hai iso que se chama “poeta nacional” o noso é Rosalía e Robert Burns é o de Escocia. Pero é, asemade, e mesmo por iso, un poeta universal, que agora vén para o galego da man de Raúl Gómez Pato en Edicións Positivas. Por fin anósase un dos “pais intelectuais” de Bob Dylan. Alta sensibilidade estética, pero tamén ética. De orixe humilde, inspirado por Pope e Sterne, foi de aí á poesía propia. Só John Clare en Inglaterra é un espírito afín, pero Burns é máis áxil, máis popular no mellor senso do termo, máis musical. O folclore foi, como en Rosalía, unha inspiración mais non unha lousa, porque o axudou a crear a súa propia voz. Seguir lendo Robert Burns en galego
Na morte de Herberto Helder
Román Arén. Foise unha das grandes voces da poesía europea, o gran poeta portugués, con Mário Cesariny, do último medio século, quen amosou xa voz propia con O amor en visita (1958), pero que se converteu nun poeta imprescindible dende A colher na boca (1961), o gran alquimista verbal que fai das palabras o fío condutor dunha metamorfose que chega ás veces aos límites da linguaxe e dos sentidos. Poesía torrencial, ondulante, de raíz surrealista moi persoal, que dá nunha escrita volcánica o mellor de si mesma. A verdade é a testemuña da loucura, do seu ardor. Seguir lendo Na morte de Herberto Helder
Un símbolo da vila liberal burguesa
Román Arén. É ben coñecida a competencia en xeografía humana de Pedro García Vidal, doutor en Xeografía, quen neste breve folleto estuda o edificio do Instituto Virxe do Mar de Noia e a súa importancia no novo urbanismo burgués de fins do século XIX, especialmente na Noia que abre novos espazos fóra das murallas. Explican, pois, estas páxinas o nacemento dun edificio significativo da vila, mais tamén «a particular cartografía dun espazo ex novo que se pretende nodal e quere ser fachenda do novo poder liberal burgués». Un edificio situado na Alameda que foi destinado a albergar a Casa do Concello, o emblema prestixioso dun poder novo. Seguir lendo Un símbolo da vila liberal burguesa