Román Arén. As relacións entre ética e estética foron debatidas sempre e déronse solucións distintas para este binomio, pero André Gide afirmaba que sen mal non hai novela porque non hai conflito. Pode haber poesía, mesmo en prosa, cadro de costumes, etopeas… Pero non novela, porque mesmo no Nouveau roman hai conflito implícito. É certo que hai novelas onde o conflito é xogo, parodia, pero aínda así existe, o que sempre amolou aos partidarios dunha determinada moral, a do “compromiso”. A Igrexa católica, e as outras tamén, abominaron das novelas, de todas, e só forzada pola existencia do xénero se viu forzada a recomendar a escribir novelas “pías”. Seguir lendo Moral e novela I
Arquivo da categoría: Román Arén
Abrirse á luz
Román Arén. O novo poemario de Eva Veiga, o noveno dende que en 1993 publicara Fuxidíos, vén de gañar, e merecidamente, o XIII Premio Fiz Vergara Vilariño. Un chanzo máis nunha obra que é un esforzo continuo de depuración dunha poética en busca da maior esencialidade, pero sen buscar hermetismo que impida a comuñón co lector. Un labor para abrirse á luz sen esquecer o misterio da vida, ese lugar único no que a poesía, sendo comunicable, é un fulgor. Ninguén le adanicamente un libro e menos se xa coñece o resto da obra da autora, que xa dende os paratextos previos, Celan e Yeats, nos pon en camiño: luz e sombra, unidade e ferida, ser e nada. Corenta e sete poemas, en xeral breves poemas, no ronsel da poesía esencialista e valentiana, que converte a experiencia en algo máis que reconto bibliográfico. Seguir lendo Abrirse á luz
No centenario de Xosé Mª Álvarez Blázquez
Román Arén. Membro dunha familia que aportou catro xeracións de escritores á literatura galega, homenaxeado cun Día das Letras Galegas, parece que “pasado o día, pasada a romaría”. E non só de actualidade pode vivir o lector, non pode perder o fío de Ariadna e estar sempre coma un Adán neonato no labirinto. E os lectores galegos do común están agora, con razón, ávidos, arelantes de novidades, pero non deben esquecer os seus clásicos (e ler só os dos demais, que tamén son nosos), deben valoralos e relelos. E Xosé Mª Álvarez Blázquez, bo e xeneroso, home de mil saberes, editor benemérito de Castrelos, promotor da colección máis popular da literatura galega, O Moucho, etnógrafo, arqueólogo, erudito, bo narrador, ten as súas obras maiores, na miña opinión non especializada, Seguir lendo No centenario de Xosé Mª Álvarez Blázquez
Monumentos de tinta V. Os nosos nomes
Román Arén. Ben sabemos como é Galicia, o noso complexo e o desprezo polo que é de noso, e no eido da onomástica non vai ser diferente: apelidos aínda castelanizados, e pracer en lles pór a nenos e nenas Vanessa, Byron, Braian, Jessica, Saray, Aitor, Iker, Catherine, Cristián ou Óliver. Certo que aínda se poñen nomes galegos: Brais, Breixo, Roi, Nuno, Martiño… outros buscan un vieiro intermedio: Roberto, Mateo, Matías…
Xosé Feixó Cid é filólogo que ten moitos traballos gramaticais e lexicográficos: Iniciación ó galego (1993), Diccionario da lingua galega (1986), Seguir lendo Monumentos de tinta V. Os nosos nomes