Román Arén. Somos tan pretendidamente “cosmopolitas” que esquecemos de onde vimos. Xa non queremos ser de orixe campesiña e somos tan “universais” en literatura que esquecemos a nosa humilde liñaxe narrativa. A narrativa galega ten pouca tradición contemporánea (ou xa non tan pouca? 150 anos), polo demais coma outras literaturas europeas: Cataluña, Noruega, Provenza…, porque pasou o que pasou e porque “no principio foi a poesía”, o xénero canónico por excelencia ata o século XX. Aurelio Ribalta Copete (1864-1940) foi mediano poeta descritivo, fundador dunha importante revista, <Estudios Gallegos>, e un dos pais da narrativa galega contemporánea con Valladares, Pérez Placer e López Ferreiro. Seguir lendo Unha humilde novela: Ferruxe
Arquivo da categoría: Román Arén
O máis leal amigo de Baudelaire
Román Arén. Charles Asselineau tivo un problema, a sombra de Baudelaire, o seu grande amigo, pero non lle importou. Árbore tan grande daba boa sombra, pero escureceu a este bibliófilo, biógrafo moi notable do poeta, narrador fantástico moi dotado, erudito, que tivo unha biblioteca prodixiosa coa mellor colección de literatura do Alto Romanticismo e da Ilustración (malvendida á súa morte). Crítico, descubriu o valor de Aloysuis Bertrand a Baudelaire, é hoxe un escritor olvidado, pero do que aínda se reeditan relatos coma este, O inferno do bibliófilo (Olañeta, 2013. Tradución de Manuel Serrat Crespo). Naceu en 1820 en París e morreu en Châtelguyon en 1874. Seguir lendo O máis leal amigo de Baudelaire
Dous libriños sobre París
Román Arén. Hugo, o océano Hugo (parodiando o título do ensaio de Vargas Llosa) escribiu en 1867 este “Eloxio de París” para a Exposición Universal. Declaración de amor a unha cidade, o corazón de Francia e, durante moito tempo, un dos centros universais de cultura, coa énfase propia dun líder do Romanticismo, centra a cerna no que significaron a Ilustración e a Revolución. Da superstición á liberdade, París é a nova Xerusalén, é a encarnación do progreso. Hugo é un crente no progreso, e cre que a nova Humanidade, así con maiúscula, a “nación definitiva”, terá por capital París e “non se chamará Francia: chamarase Europa”. En fin, agora a capital é Bruxelas e quen manda, Alemaña. Seguir lendo Dous libriños sobre París
Otero Pedrayo: Despedida narrativa. O Maroutallo
Román Arén. Non é autor fácil Otero e é un autor admirado. As dúas cousas estannos levando a isto: pouco o lemos. Quédanos grande. O seu galego é complexo para as mentes sinxelas. Pero a súa voz, “unha voz eterna” desexaba Cunqueiro, é fundamental, un alicerce seguro, na literatura galega. Xa vello, en 1974, con 86 anos, publicou O Maroutallo na que foi, na miña opinión, a colección máis “popular” no mellor sentido do concepto, do mundo editorial galego: O Moucho, da editorial Castelos, Seguir lendo Otero Pedrayo: Despedida narrativa. O Maroutallo