Fidel Vidal. -Ao escoitarche dá a impresión de seres de fóra, e coido que xamais saíches deste cubículo no que nos atopamos.
-Non te trabuques comigo. As aparencias non son aparecidas nin o que aparentan.
-Calma, calma. Continue reading Conversas de escaparate. Forasteira
Fidel Vidal. A novela de Antón Riveiro Coello, O paraíso dos inocentes (Galaxia, 2020), premio Torrente Ballester 2019, envolvente e suxestiva, lévanos da man de persoas entrañables e non de personaxes, de vidas aventuradas, de sacrificios e de esperanzas que non vou comentar nesta achega. Se acaso, e por sinxela asociación de palabras e ideas, quedei atrapado nalgunha das expresións que me convidaron a un descanso, unha pausa para pensar. Nesta ocasión unha paradiña sobre a “beleza” do tráxico e na traxedia que implica a destrución. Ou mesmo da pobreza (Sebastião Salgado, arte povera) e que pode acadar, sen relación ningunha coa denominada sublimación pola psicoloxía, unha forma de arte. Continue reading Beleza sucia
Fidel Vidal. -É o primeiro ano que estás aquí, non si?
-Ao mudarmos de casa.
-Pareces algo nova para estudares no mesmo curso.
-Sempre tiven cara anenada. Son nacida en decembro.
-Nótoche apesarada. Será polo cambio.
-Por iso tamén, pero sobre todo polo de meu irmán.
-Tes un irmán? Continue reading Conversas de escaparate. O peto da camisa
Fidel Vidal. -O cartel non ten que ver co vello chiste de sermos “probadores”, de señoras nin de señores. Pertencemos a un antigo gremio incomprendido. Eu era un experto no metal. Probaba navallas, follas de afeitar, gadañas, tesoiras, agullas. Si, agullas, incluídas, como unha excepción, as das atadoras, que eran de madeira. Continue reading Conversas de escaparate. O recendo das sombras