Conversas de escaparate. Tauromaquia

OLYMPUS DIGITAL CAMERAFidel Vidal. -Estás seguro da nova que acabas de dicir?

-Escoiteillo onte a un concelleiro.

-A quen?

-Dise o pecado pero non o pecador.

-Falou de datas?

-Durante as festas patronais.

-Será o acontecemento do ano.

-E ti que o digas. Touros na nosa vila!

-Pois vanse pór bos os antitaurinos.

-Se poñan como se poñan verán o anuncio.

-Pois si que vai ser a gran celebración do ano.

-A gran festa da tauromaquia.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA-Velaquí o cartel: “Os touros máis bravos para o toureiros máis arriscados”.

-O acontecemento cultural da vila.

-Sen ironías. Lémbrate dos cadros de Goya ou do mesmo Picasso que era comunista.

-Goya tamén pintou aquelarres e non por iso queimamos bruxas como acto cultural.

-Estamos a falar de tradición. O capote, os traxes de luces…

-As luces que lle faltan nos miolos.

-Sempre tan sarcástico.

-Tamén pintaron tíos e tías espidas e non por iso andamos nas festas en pelota.

-Se o levas por aí…

-Nin tan sequera saímos á rúa a cadros nin co fociño torcido para celebrar o Picasso cubista.

-O que pasa é que a ti non che gustan os touros.

-Si que me gustan. Confórmome cun estufado de rabo.

5 comentarios en “Conversas de escaparate. Tauromaquia

  1. Magdalena y Fidel:
    Quería aclarar que el artículo sobre la “Perla Agrícola”, está escrito por Pastor Rodríguez, pero ayudado de su conterráneo Francisco A. Vidal, quien le ha asesorado y servido de guía para escribir sobre mi bisabuelo. Y, desde este espacio que me permite el Café Barbantia, aprovecho para darle las gracias a los dos.
    Siempre es agradable que recuerden a aquellas personas que han dejado cierta huella, en los trabajos que han desempeñado, a lo largo de su vida.
    Gracias por lo de Benvido No dudo, le quedaría mejor ese apellido, por lo buena persona que dicen que era. Mi abuela y madre, me hablaban mucho de él. Cuando murió, yo aún no había nacido.
    Un abrazo.

  2. Apreciado Fidel:
    Al igual que Magdalena no soy partidaria de la fiesta taurina. Recuerdo que la primera vez que acudí a una plaza de toros, en Cádiz, a presenciar una corrida… Por poco me da un patatús. Me puse lívida y con unas enormes náuseas al presenciar ese “chorreo” de sangre”, saliendo de la nuca o testuz del toro. Menos mal que mi cuñado había sido asignado médico de la plaza, ese día, y no me desmayé. Sabes como me recuperó en aquel momento..?, con una copita de montilla. No me supo bien por su sabor seco y un tanto amargo, pero a partir de ahí empecé a coger color encontrándome mucho mejor, pero tambien es cierto que no me quedaron ganas de volver a pisar una plaza de toros. Ese “chorreo” de sangre, repito, tan cerca de la grada presidencial, hizo que reaccionase así. Por eso desde ese día: de fiestas taurinas nada. Y menos comerme el rabo del toro, aunque este sea estofado.
    Tanto tú como Magdalena, formáis un buen tándem, por eso me agrada leeros.

    Mis besos a los dos.

    P/D: Os sugiero que leáis el artículo de hoy, escrito por Francisco Antonio Vidal, en La Voz de Galicia. Su título: Un Mestre en Palmeira. Es sobre mi bisabuelo.
    Gracias si lo veis.

    1. Grazas ao chorreo de sangue case vomitas, prezada Naty. A outros parécelles divertido a maneira en como se consegue ese chorreo, e mesmo arte. Xa ves, a xente para todo. Un bo exemplo o do teu bisavó, o mestre Ignacio Martínez Malvido, o segundo apelido cádralle mellor Benvido, autor de “La perla agrícola”. Un luxo de bisavó. Forte aperta.

  3. Boas tardes, querido Fidel:

    Hoxe non tiven un momentiño para poder sentarme diante do ordenador. Agora que acabo de facelo, xa me fixeches rir un pouquiño co remate do touro estofado.

    Eu non son partidaria da tauromaquia, nunca fun capaz de ver unha “corriguda” como lle chaman os cataláns. Eses espectáculos non me paracen para nada un avance social, con dicirche que nin siquera me gustaría comer o rabo… Porque seguro que si o fixera , mentres o roía, estaría pensando nesa violencia dionisíaca. Disque tanto a agresividade como a sexualidade están programadas xenéticamente, pois qué mal, verdade?

    Nin ese TOURO nin OUTRO.

    Castos biquiños, querido Fidel.

    1. Bo día, querida Magdalena, sempre tan atarefada sen apenas tempo para compartir un cafeíño. Alégrame saber que algúns dos meus textos fanche rir, o que supón para min un verdadeiro éxito. Ai, os touros, os bois de Castelao que remataban tristes os seus días na praza de Pontevedra. Castos biquiños para a Castro do Brañal.
      O OUTRO TOURO ROTOU.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *